Er was eens een meisje dat dolgraag journaliste wilde worden. Zowel de filmjournalistiek als de sportjournalistiek spraken haar erg aan. Zonder opleiding of werkervaring probeerde zij steeds verder te komen met haar schrijfkunsten en hoopte ze toch aan een leuke baan te kunnen komen om zo aan haar toekomst te werken.
Inmiddels was dat haar al aardig gelukt. Niet alleen schreef zij voor een landelijke krant enkele artikelen over baanwielrennen, ook schreef zij voor een lokale krant twee artikelen per week. Dit waren dan misschien niet haar favoriete onderwerpen maar zo kon ze wel veel ervaring op doen. Ook mocht zij af en toe al even proeven aan het leven als filmjournalist. Premieres bezoeken, recensies schrijven en je even een echte filmcriticus voelen. Dat had ze allemaal al meegemaakt en nog steeds bleef het haar droom om dit verder uit te breiden.
Het geluk was haar op dit gebied wel gegund. Ze kreeg er een vierde baantje bij! En niet zomaar iets, ze mocht schrijven voor het beste en bekendste wielertijdschrift van Nederland! Nu kon ze schrijven over haar favoriete sport wielrennen. Dat ze deze kans ooit zou krijgen had ze nooit durven hopen. Dit was haar droom. Ze is nu officieel film- en sportjournaliste!
dinsdag 7 augustus 2007
dinsdag 31 juli 2007
Prinses Aurelia zoekt een prins
Er was eens een prinses genaamd Aurelia. Zij was nog steeds op zoek naar een prins om een lang en gelukkig leven mee te leiden. Nadat zij rond had gekeken of zij nog mannen tegen kwam die zich gedroegen als een ware prins was haar conclusie dat deze mannen nog wel bestaan maar erg zeldzaam zijn. Daarom besloot zij op een andere manier op zoek te gaan naar een man, ehh prins.
Haar grote liefde heeft er voor gezorgd dat zij achterbleef met een gebroken hart. In de tussentijd had zij weinig interesse in andere mannen. Deze interesse kwam langzaam weer op gang maar was nog niet ver genoeg ontwikkeld om zich over te kunnen geven aan een man. Toch was er één man in haar leven die haar hoop gaf op een mooie toekomst. Dit had niets te maken met liefde maar met ware vriendschap. Deze man was heel bijzonder voor haar omdat zij zich op haar gemak voelde bij hem en hij haar het gevoel gaf altijd het beste met haar voor te hebben. Ze konden alles tegen elkaar zeggen en hadden het altijd erg gezellig samen. Aurelia had er wel eens aan gedacht hoe het zou zijn als deze man meer was dan haar vriend. Het zou in theorie de meest ideale situatie zijn en Aurelia hoopte dan ook dat het ooit zover zou komen. Daarvoor zou wel een pijl van Cupido nodig zijn, maar helaas leek die pijl hen beiden niet te kunnen bereiken.
Op een dag ontmoette de vriend van Aurelia een andere prinses en werd hij verliefd op haar. Aurelia schrok daar erg van en was ook een beetje verdrietig. Gelukkig heeft het haar ook nog iets goeds gebracht. Ze beseft nu dat ze de man die zoveel jaren geleden haar hart heeft gebroken echt moet loslaten anders zullen er nog meer leuke mannen aan haar neus voorbij gaan. Dit laat zij niet meer gebeuren en de zoektocht van prinses Aurelia naar haar prins is nu definitief begonnen…
Wordt vervolgd…
Haar grote liefde heeft er voor gezorgd dat zij achterbleef met een gebroken hart. In de tussentijd had zij weinig interesse in andere mannen. Deze interesse kwam langzaam weer op gang maar was nog niet ver genoeg ontwikkeld om zich over te kunnen geven aan een man. Toch was er één man in haar leven die haar hoop gaf op een mooie toekomst. Dit had niets te maken met liefde maar met ware vriendschap. Deze man was heel bijzonder voor haar omdat zij zich op haar gemak voelde bij hem en hij haar het gevoel gaf altijd het beste met haar voor te hebben. Ze konden alles tegen elkaar zeggen en hadden het altijd erg gezellig samen. Aurelia had er wel eens aan gedacht hoe het zou zijn als deze man meer was dan haar vriend. Het zou in theorie de meest ideale situatie zijn en Aurelia hoopte dan ook dat het ooit zover zou komen. Daarvoor zou wel een pijl van Cupido nodig zijn, maar helaas leek die pijl hen beiden niet te kunnen bereiken.
Op een dag ontmoette de vriend van Aurelia een andere prinses en werd hij verliefd op haar. Aurelia schrok daar erg van en was ook een beetje verdrietig. Gelukkig heeft het haar ook nog iets goeds gebracht. Ze beseft nu dat ze de man die zoveel jaren geleden haar hart heeft gebroken echt moet loslaten anders zullen er nog meer leuke mannen aan haar neus voorbij gaan. Dit laat zij niet meer gebeuren en de zoektocht van prinses Aurelia naar haar prins is nu definitief begonnen…
Wordt vervolgd…
donderdag 26 juli 2007
Rasmussen
Er was eens een wielrenner genaamd Michael Rasmussen. Hij reed voor de Nederlandse wielerploeg Rabobank. Met de nadruk op reed, want hij is sinds gisterenavond op staande voet ontslagen.
Rasmussen is een beetje een vreemde jongen. Dat is hij altijd geweest volgens de teamleiders van Rabobank. Hij wilde altijd alleen zijn, nooit een kamer delen met iemand. Hij bereidde zich in stilte voor op de Tour en niemand wist hoe zijn conditie eigenlijk was en wat zijn doelen waren. Was hij goed genoeg om te winnen? Voelde hij zich ziek? Niemand wist het want hij leefde in zijn eigen wereldje. Hij reed ook bijna alleen de Tour de France. Net als Lance Armstrong richtte hij zich helemaal op één wedstrijd. Dat was belangrijk, dat wilde hij winnen en daar ging hij ook voor. Lance Armstrong was een held en wat mij betreft was en is Rasmussen dat ook. Niet alleen om zijn vreemde karakter maar ook om zijn doorzettingsvermogen en stijl. Hij kan alle kritiek wel aan, het maakt hem niet uit als hij uitgejoeld wordt door honderden Franse ‘wielerfans’. Hij rijdt gewoon zoals hij dat zelf in zijn hoofd heeft en laat zich door niets of niemand tegen houden. Althans, niet tot gisterenavond.
De reden van het ontslag is dat hij twee dopingcontroles heeft gemist. De belachelijke regel voor alle renners is dat zij iedere minuut van de dag moeten laten weten waar zij zijn aan de UCI voor als ze van plan zijn om een onverwachte dopingcontrole uit te voeren. Deze regel is al ronduit belachelijk want het gaat de UCI helemaal niets aan waar een renner uithangt. Hij mag toch zeker zelf wel weten waar hij traint? En waarom moet een renner tijdens trainingen of zelfs buiten het seizoen om ook gecontroleerd worden? Hij rijdt dan toch geen wedstrijd? Wat maakt het dan uit wat hij wel of niet gebruikt! Wat mij betreft zuipt hij zich klem aan de alcohol of zit ie aan de drugs. Zolang hij dat maar niet doet in de Tour of een andere belangrijke wedstrijd. Maar goed, zo zijn nou eenmaal de regels van de sport en ik heb die zeker niet bedacht.
Rasmussen zei dat hij in Mexico aan het trainen was maar dat hij dat vergeten was door te geven. Nu blijkt dat iemand hem in die periode in Italië heeft zien trainen (Nou en?) en dat was voor Rabobank de druppel die de emmer deed overlopen. Ondanks de gele trui en de goede kansen op de overwinning moest Rasmussen stoppen met de Tour. Hij is zelfs helemaal niet meer welkom bij Rabobank. Nu vraag ik mij twee dingen af. Ten eerste; Wie is die man die beweert Rasmussen te hebben gezien in Italië en waarom komt hij daar nu ineens mee? Heeft hij gewacht tot het lulligste moment om het te zeggen zodat het Rasmussen en zijn ploeggenoten die zo hard voor hem hebben gewerkt het meeste verdriet zou doen? Wat nu als die man helemaal niets had gezegd of wat als ik had gebeld om te zeggen dat ik hem hier op de hoek heb zien fietsen? Zou dat dan net zo’n grote gevolgen gehad hebben?
Ten tweede; wil de Rabobank soms niet winnen? Hebben ze eindelijk een renner die de Tour zou kunnen winnen, gaan ze hem ontslaan! Dat hij uit de Tour moest zal wel met de UCI-regels te maken hebben maar ontslag? Wat denk je dat er nu gebeurt? Rasmussen is niet betrapt op doping dus hij mag gewoon blijven fietsen. Volgend jaar staat meneer Bruyneel van Discovery Channel bij hem aan de deur en wint Rasmussen de Tour met het shirt van Discovery om zijn schouders in plaats van het oranje Rabobank shirt dat hem zo goed stond.
Oke, Rasmussen heeft gelogen. Hij zei dat hij ergens was maar bleek ergens anders te zijn. Is dat zo erg dat hij ontslagen moet worden, drie dagen voor hij zijn grootste overwinning ooit zou behalen en zijn droom zou zien uitkomen? En wat denk je van Michael Boogerd, Thomas Dekker, Pieter Weening en Dennis Menchov die zo hard voor hem hebben gewerkt? Hoe denk je dat die zich voelen? (Ik hoor overigens net dat Menchov het mentaal niet meer aan kan en ook is afgestapt, en geef hem eens ongelijk)
Rasmussen zat fout, misschien was hij het vergeten, had hij er gewoon niet bij nagedacht en ja, misschien heeft hij wel doping gebruikt en wilde hij de dopingcontrole expres ontlopen. Maar is hij tijdens deze Tour al betrapt? Nee. En is hij al gecontroleerd? Reken maar van wel, als gele trui-drager waarschijnlijk het meest van allemaal. En hij is niet betrapt! Wat maakt het nu uit als hij een paar maanden geleden in Italië heeft getraind met doping. Misschien wilde hij wel kijken of het echt zoveel verschil uitmaakte. Die doping van twee maanden geleden werkt nu echt niet meer hoor. En hij heeft gelogen en moet hiervoor gestraft worden, dat is ook al gebeurd met een flinke boete, een waarschuwing en een slechte reputatie. Maar moesten ze dit nu nog erger maken? Blijkbaar wel. Dat zijn de regels en daar moet men zich aan houden. Hoe erg de baas van Rabobank dit waarschijnlijk ook zal vinden. En helaas heb ik hier als wielerliefhebber en freelance journalist niets mee te maken.
Hopelijk is er voor Rasmussen nog een toekomst als wielrenner weggelegd. Misschien bij Discovery, misschien bij een ander team. Maar zolang hij niet betrapt is blijf ik in zijn onschuld geloven en blijft hij mijn held.
Hopelijk voor Rasmussen en de rest van de wielrenners een lang en gelukkig leven!
Rasmussen is een beetje een vreemde jongen. Dat is hij altijd geweest volgens de teamleiders van Rabobank. Hij wilde altijd alleen zijn, nooit een kamer delen met iemand. Hij bereidde zich in stilte voor op de Tour en niemand wist hoe zijn conditie eigenlijk was en wat zijn doelen waren. Was hij goed genoeg om te winnen? Voelde hij zich ziek? Niemand wist het want hij leefde in zijn eigen wereldje. Hij reed ook bijna alleen de Tour de France. Net als Lance Armstrong richtte hij zich helemaal op één wedstrijd. Dat was belangrijk, dat wilde hij winnen en daar ging hij ook voor. Lance Armstrong was een held en wat mij betreft was en is Rasmussen dat ook. Niet alleen om zijn vreemde karakter maar ook om zijn doorzettingsvermogen en stijl. Hij kan alle kritiek wel aan, het maakt hem niet uit als hij uitgejoeld wordt door honderden Franse ‘wielerfans’. Hij rijdt gewoon zoals hij dat zelf in zijn hoofd heeft en laat zich door niets of niemand tegen houden. Althans, niet tot gisterenavond.
De reden van het ontslag is dat hij twee dopingcontroles heeft gemist. De belachelijke regel voor alle renners is dat zij iedere minuut van de dag moeten laten weten waar zij zijn aan de UCI voor als ze van plan zijn om een onverwachte dopingcontrole uit te voeren. Deze regel is al ronduit belachelijk want het gaat de UCI helemaal niets aan waar een renner uithangt. Hij mag toch zeker zelf wel weten waar hij traint? En waarom moet een renner tijdens trainingen of zelfs buiten het seizoen om ook gecontroleerd worden? Hij rijdt dan toch geen wedstrijd? Wat maakt het dan uit wat hij wel of niet gebruikt! Wat mij betreft zuipt hij zich klem aan de alcohol of zit ie aan de drugs. Zolang hij dat maar niet doet in de Tour of een andere belangrijke wedstrijd. Maar goed, zo zijn nou eenmaal de regels van de sport en ik heb die zeker niet bedacht.
Rasmussen zei dat hij in Mexico aan het trainen was maar dat hij dat vergeten was door te geven. Nu blijkt dat iemand hem in die periode in Italië heeft zien trainen (Nou en?) en dat was voor Rabobank de druppel die de emmer deed overlopen. Ondanks de gele trui en de goede kansen op de overwinning moest Rasmussen stoppen met de Tour. Hij is zelfs helemaal niet meer welkom bij Rabobank. Nu vraag ik mij twee dingen af. Ten eerste; Wie is die man die beweert Rasmussen te hebben gezien in Italië en waarom komt hij daar nu ineens mee? Heeft hij gewacht tot het lulligste moment om het te zeggen zodat het Rasmussen en zijn ploeggenoten die zo hard voor hem hebben gewerkt het meeste verdriet zou doen? Wat nu als die man helemaal niets had gezegd of wat als ik had gebeld om te zeggen dat ik hem hier op de hoek heb zien fietsen? Zou dat dan net zo’n grote gevolgen gehad hebben?
Ten tweede; wil de Rabobank soms niet winnen? Hebben ze eindelijk een renner die de Tour zou kunnen winnen, gaan ze hem ontslaan! Dat hij uit de Tour moest zal wel met de UCI-regels te maken hebben maar ontslag? Wat denk je dat er nu gebeurt? Rasmussen is niet betrapt op doping dus hij mag gewoon blijven fietsen. Volgend jaar staat meneer Bruyneel van Discovery Channel bij hem aan de deur en wint Rasmussen de Tour met het shirt van Discovery om zijn schouders in plaats van het oranje Rabobank shirt dat hem zo goed stond.
Oke, Rasmussen heeft gelogen. Hij zei dat hij ergens was maar bleek ergens anders te zijn. Is dat zo erg dat hij ontslagen moet worden, drie dagen voor hij zijn grootste overwinning ooit zou behalen en zijn droom zou zien uitkomen? En wat denk je van Michael Boogerd, Thomas Dekker, Pieter Weening en Dennis Menchov die zo hard voor hem hebben gewerkt? Hoe denk je dat die zich voelen? (Ik hoor overigens net dat Menchov het mentaal niet meer aan kan en ook is afgestapt, en geef hem eens ongelijk)
Rasmussen zat fout, misschien was hij het vergeten, had hij er gewoon niet bij nagedacht en ja, misschien heeft hij wel doping gebruikt en wilde hij de dopingcontrole expres ontlopen. Maar is hij tijdens deze Tour al betrapt? Nee. En is hij al gecontroleerd? Reken maar van wel, als gele trui-drager waarschijnlijk het meest van allemaal. En hij is niet betrapt! Wat maakt het nu uit als hij een paar maanden geleden in Italië heeft getraind met doping. Misschien wilde hij wel kijken of het echt zoveel verschil uitmaakte. Die doping van twee maanden geleden werkt nu echt niet meer hoor. En hij heeft gelogen en moet hiervoor gestraft worden, dat is ook al gebeurd met een flinke boete, een waarschuwing en een slechte reputatie. Maar moesten ze dit nu nog erger maken? Blijkbaar wel. Dat zijn de regels en daar moet men zich aan houden. Hoe erg de baas van Rabobank dit waarschijnlijk ook zal vinden. En helaas heb ik hier als wielerliefhebber en freelance journalist niets mee te maken.
Hopelijk is er voor Rasmussen nog een toekomst als wielrenner weggelegd. Misschien bij Discovery, misschien bij een ander team. Maar zolang hij niet betrapt is blijf ik in zijn onschuld geloven en blijft hij mijn held.
Hopelijk voor Rasmussen en de rest van de wielrenners een lang en gelukkig leven!
Dopingcircus
Er was eens een grote groep fietsers die in Frankrijk drie weken lang enorme afstanden aflegden en daarbij verschillende bergen beklommen die voor de gemiddelde mens niet te doen zijn. Aan dit alles werd veel aandacht besteed door de media. Door verschillende dopinggevallen de afgelopen tijd waren de regels nog strenger en werd er nog meer gecontroleerd dan anders. De media was hier ook extra alert op en het leek wel of zij zelfs hoopten dat er weer een dopinggeval zou komen omdat dit zou zorgen voor extra kijkcijfers.
Wat dat betreft kan de (Franse) media zijn lol op. Het begon met Alexander Vinokoerov. De Kazach die na de media-hype rond Borat hoopte om Kazachstan een nieuw en positiever rolmodel te geven en de mensen een andere indruk van het land te geven. Positief werd het zeker, maar dan in een andere betekenis. De renner kwam positief uit de dopingtest. Kazachstan heeft nu definitief een slechte indruk achter gelaten op de rest van Europa en het kleine, onbekende land heeft voor de tweede keer een internationale mediahype gecreëerd. Maar we zullen niet te ver afdwalen, het sprookje ging tenslotte over ‘Vino’. De populaire renner viel in de eerste week van de Tour waarna hij een wonderbaarlijke wederopstanding had en op spectaculaire wijze de tijdrit won. Daarna volgde een nieuwe inzinking waarna hij weer ineens een goede dag had en een zware bergetappe wist te winnen. Dit is natuurlijk al bijzonder verdacht en de verdenkingen werden bevestigd door de positief bevonden bloedtest van Vino. Niet alleen Vino werd uit de Tour gezet maar de hele Astana-wielerploeg kon vertrekken.
Een dag later gebeurde hetzelfde met Cofidis, hoewel dit naar mijn mening toch een ander verhaal is. De Italiaan Cristian Moreni werd betrapt op het gebruik van testosteron. Hij gaf meteen toe dit zelf te hebben gedaan en hij vertelde hier veel spijt van te hebben. Toch moest de hele ploeg vertrekken. De arme renners van Cofidis moesten allemaal naar huis, terwijl zij hier niets mee te maken hebben en allemaal niets anders willen dan de Tour uitrijden. Deze droom wordt wreed verstoord door één dopinggeval in de ploeg. Dat Astana als gehele ploeg weg moest is iets begrijpelijker, deze ploeg was al in opspraak rond verschillende dopingzaken. En bovendien ontkent Vinokourov alles en sleept hij daarmee zijn hele ploeg mee in deze ellende.
Goed, nu mijn mening over dit hele circus. Kort samengevat; WAT EEN ONZIN!! Laat de renners toch allemaal lekker met rust. Door alle aandacht zo te richten op het dopinggebruik, op hysterische manier te controleren en te doen alsof de renners misdadigers zijn bereik je niets. Nu lijkt het alsof het wielrennen geen echte sport meer is en dat renners alleen maar zo goed presteren omdat ze doping gebruiken. Maar bedenk eens één ding; ook al zou ik, als gemiddeld mens, met een gemiddelde conditie nog zoveel doping nemen en bloed van weet ik veel wie toe laten dienen, dan nog zou ik niet half zo goed kunnen fietsen als een profrenner. Deze mannen zijn echt wel topatleten! Met of zonder doping, de prestaties van de renners zijn waanzinnig. Ik durf zelfs te zeggen dat ik denk, dat het merendeel van de wielrenners ooit doping heeft gebruikt, het nog steeds doet, of iemand kent die het doet. Natuurlijk geloof ik er ook heilig in dat er renners zijn die zonder doping al die zware bergetappes doorkomen en ook goede prestaties neerzetten. Als een renner zegt nooit doping te gebruiken moet je hem altijd geloven, want waar blijf je anders met je vertrouwen in de medemens? Maar is een renner eenmaal betrapt op doping maar blijft hij het ontkennen, dan valt hij wat mij betreft door de mand. Dan is de held niet langer een held meer maar een lafaard, een zwakkeling. Floyd Landis en Alexander Vinokourov zijn geen helden meer. Zij hoeven wat mij betreft nooit meer terug te keren in het peloton. Ivan Basso en Cristian Moreni blijven voor mij topwielrenners, zelfs met doping of poging tot doping.
Dan nog iets anders. Wat maakt het uit dat renners in 2002 of 2003 een keer doping hebben gebruikt dat nu naar buiten komt? We leven nu toch in 2007? We zijn bezig met de Tour de France. Als er nu, op dit moment, iemand betrapt wordt, moet hij streng worden gestraft, schorsing en een flinke boete, daar ben ik het helemaal mee eens. Je moet er vanuit kunnen gaan dat de renners die winnen, ook daadwerkelijk op eigen krachten winnen. De controles mogen wat mij betreft ook wel strenger. Niet alleen urine of alleen bloed, maar beiden controleren. Zodat ze er niet meer omheen kunnen. Maar als we nu ontdekken dat iemand vijf jaar geleden iets gebruikt heeft wat niet mag, waarom zouden we daar nu nog iets aan doen? Waarom zouden we daar überhaupt aandacht aan besteden? Dat maakt toch niet meer uit!
Verder denk ik dat de media een grote invloed heeft op heel het circus. Als er niet zoveel aandacht aan zou worden besteed, als de renners die iets gebruikt hebben niet meteen als crimineel gezien worden en helemaal de grond in geboord worden, ondanks de goede prestaties in het verleden, zou het een stuk minder worden. Het is net zoiets als wanneer je tegen een kind zegt dat het zoveel mag snoepen als hij wil. Als het mag is het niet interessant meer. Misschien werkt het zo ook wel met doping. Eén ding is zeker; de renners moeten meer met rust gelaten worden. Wordt er iemand gepakt? Prima, maar laat het verder rusten. Schrijf er niet een hele krant mee vol. Vraag niet aan alle andere renners wat ze er van vinden. Ga die jongen niet de grond inboren want ondanks dat blijft het een wielrenner met knappe prestaties en is het geen misdadiger!
Zo, hopelijk kunnen we nu weer allemaal lang en gelukkig leven.
Wordt (helaas) vervolgd….
Wat dat betreft kan de (Franse) media zijn lol op. Het begon met Alexander Vinokoerov. De Kazach die na de media-hype rond Borat hoopte om Kazachstan een nieuw en positiever rolmodel te geven en de mensen een andere indruk van het land te geven. Positief werd het zeker, maar dan in een andere betekenis. De renner kwam positief uit de dopingtest. Kazachstan heeft nu definitief een slechte indruk achter gelaten op de rest van Europa en het kleine, onbekende land heeft voor de tweede keer een internationale mediahype gecreëerd. Maar we zullen niet te ver afdwalen, het sprookje ging tenslotte over ‘Vino’. De populaire renner viel in de eerste week van de Tour waarna hij een wonderbaarlijke wederopstanding had en op spectaculaire wijze de tijdrit won. Daarna volgde een nieuwe inzinking waarna hij weer ineens een goede dag had en een zware bergetappe wist te winnen. Dit is natuurlijk al bijzonder verdacht en de verdenkingen werden bevestigd door de positief bevonden bloedtest van Vino. Niet alleen Vino werd uit de Tour gezet maar de hele Astana-wielerploeg kon vertrekken.
Een dag later gebeurde hetzelfde met Cofidis, hoewel dit naar mijn mening toch een ander verhaal is. De Italiaan Cristian Moreni werd betrapt op het gebruik van testosteron. Hij gaf meteen toe dit zelf te hebben gedaan en hij vertelde hier veel spijt van te hebben. Toch moest de hele ploeg vertrekken. De arme renners van Cofidis moesten allemaal naar huis, terwijl zij hier niets mee te maken hebben en allemaal niets anders willen dan de Tour uitrijden. Deze droom wordt wreed verstoord door één dopinggeval in de ploeg. Dat Astana als gehele ploeg weg moest is iets begrijpelijker, deze ploeg was al in opspraak rond verschillende dopingzaken. En bovendien ontkent Vinokourov alles en sleept hij daarmee zijn hele ploeg mee in deze ellende.
Goed, nu mijn mening over dit hele circus. Kort samengevat; WAT EEN ONZIN!! Laat de renners toch allemaal lekker met rust. Door alle aandacht zo te richten op het dopinggebruik, op hysterische manier te controleren en te doen alsof de renners misdadigers zijn bereik je niets. Nu lijkt het alsof het wielrennen geen echte sport meer is en dat renners alleen maar zo goed presteren omdat ze doping gebruiken. Maar bedenk eens één ding; ook al zou ik, als gemiddeld mens, met een gemiddelde conditie nog zoveel doping nemen en bloed van weet ik veel wie toe laten dienen, dan nog zou ik niet half zo goed kunnen fietsen als een profrenner. Deze mannen zijn echt wel topatleten! Met of zonder doping, de prestaties van de renners zijn waanzinnig. Ik durf zelfs te zeggen dat ik denk, dat het merendeel van de wielrenners ooit doping heeft gebruikt, het nog steeds doet, of iemand kent die het doet. Natuurlijk geloof ik er ook heilig in dat er renners zijn die zonder doping al die zware bergetappes doorkomen en ook goede prestaties neerzetten. Als een renner zegt nooit doping te gebruiken moet je hem altijd geloven, want waar blijf je anders met je vertrouwen in de medemens? Maar is een renner eenmaal betrapt op doping maar blijft hij het ontkennen, dan valt hij wat mij betreft door de mand. Dan is de held niet langer een held meer maar een lafaard, een zwakkeling. Floyd Landis en Alexander Vinokourov zijn geen helden meer. Zij hoeven wat mij betreft nooit meer terug te keren in het peloton. Ivan Basso en Cristian Moreni blijven voor mij topwielrenners, zelfs met doping of poging tot doping.
Dan nog iets anders. Wat maakt het uit dat renners in 2002 of 2003 een keer doping hebben gebruikt dat nu naar buiten komt? We leven nu toch in 2007? We zijn bezig met de Tour de France. Als er nu, op dit moment, iemand betrapt wordt, moet hij streng worden gestraft, schorsing en een flinke boete, daar ben ik het helemaal mee eens. Je moet er vanuit kunnen gaan dat de renners die winnen, ook daadwerkelijk op eigen krachten winnen. De controles mogen wat mij betreft ook wel strenger. Niet alleen urine of alleen bloed, maar beiden controleren. Zodat ze er niet meer omheen kunnen. Maar als we nu ontdekken dat iemand vijf jaar geleden iets gebruikt heeft wat niet mag, waarom zouden we daar nu nog iets aan doen? Waarom zouden we daar überhaupt aandacht aan besteden? Dat maakt toch niet meer uit!
Verder denk ik dat de media een grote invloed heeft op heel het circus. Als er niet zoveel aandacht aan zou worden besteed, als de renners die iets gebruikt hebben niet meteen als crimineel gezien worden en helemaal de grond in geboord worden, ondanks de goede prestaties in het verleden, zou het een stuk minder worden. Het is net zoiets als wanneer je tegen een kind zegt dat het zoveel mag snoepen als hij wil. Als het mag is het niet interessant meer. Misschien werkt het zo ook wel met doping. Eén ding is zeker; de renners moeten meer met rust gelaten worden. Wordt er iemand gepakt? Prima, maar laat het verder rusten. Schrijf er niet een hele krant mee vol. Vraag niet aan alle andere renners wat ze er van vinden. Ga die jongen niet de grond inboren want ondanks dat blijft het een wielrenner met knappe prestaties en is het geen misdadiger!
Zo, hopelijk kunnen we nu weer allemaal lang en gelukkig leven.
Wordt (helaas) vervolgd….
vrijdag 20 juli 2007
Overhitting en onderkoeling
Er waren eens ruim 34.000 mensen die het leuk vonden om vier dagen lang veertig kilometer per dag te lopen door de omgeving van Nijmegen. Blaren, spierpijn, krampen en brandende voeten namen zij voor lief. Ze moesten en zouden de vier dagen uitlopen en de vierde dag halfdood aan de finish verschijnen.
Ieder jaar aan de finish zeggen de mensen dat dit de laatste keer is en dat ze het nóóit meer zullen doen. Toch staan zij een jaar later weer aan de start om weer vier dagen lang af te zien. Vorig jaar werd het afzien echter wel erg extreem. Door de hitte werden verschillende mensen ziek of vielen zij flauw. Omdat de mensen te weinig water dronken raakten zij uitgedroogd. Er waren te weinig posten waar men water kon krijgen en te weinig EHBO'ers. Dit leidde uiteindelijk tot twee doden. Erg triest voor de nabestaanden en misschien ook een beetje dom van de organisatie en van de mensen zelf die geen rekening hebben gehouden met de extreme hitte.
Deze fout zou niet nog eens gemaakt worden. De duizenden wandelaars en de organisatie waren dit jaar helemaal voorbereid. Er was voldoende water, op iedere hoek stond een kraampje waar de mensen water konden krijgen. De mensen waren zo bang dat ze uit zouden drogen dat ze gingen drinken en drinken en drinken. Het tegenovergestelde van vorig jaar gebeurde. Het weer was niet zo extreem als een jaar eerder en door het overmatige (!) drinken kregen verschillende mensen last van darmklachten en moesten zij de vierdaagse verlaten. Een duidelijk geval van 'te veel van het goede' dus.
Om het nog erger te maken viel er de laatste dag een enorme regenbui over de wandelaars. Er werden regenjassen uitgedeeld en iedereen kleedde zich warm aan omdat ze bang waren voor onderkoeling. Het ene jaar overhitting, het volgende jaar onderkoeling. Van het ene uiterste in het andere... zo zie je maar dat je op alles voorbereid moet zijn. Gelukkig gebeurde er dit jaar geen ongelukken en leefde iedereen nog lang en gelukkig...
Ieder jaar aan de finish zeggen de mensen dat dit de laatste keer is en dat ze het nóóit meer zullen doen. Toch staan zij een jaar later weer aan de start om weer vier dagen lang af te zien. Vorig jaar werd het afzien echter wel erg extreem. Door de hitte werden verschillende mensen ziek of vielen zij flauw. Omdat de mensen te weinig water dronken raakten zij uitgedroogd. Er waren te weinig posten waar men water kon krijgen en te weinig EHBO'ers. Dit leidde uiteindelijk tot twee doden. Erg triest voor de nabestaanden en misschien ook een beetje dom van de organisatie en van de mensen zelf die geen rekening hebben gehouden met de extreme hitte.
Deze fout zou niet nog eens gemaakt worden. De duizenden wandelaars en de organisatie waren dit jaar helemaal voorbereid. Er was voldoende water, op iedere hoek stond een kraampje waar de mensen water konden krijgen. De mensen waren zo bang dat ze uit zouden drogen dat ze gingen drinken en drinken en drinken. Het tegenovergestelde van vorig jaar gebeurde. Het weer was niet zo extreem als een jaar eerder en door het overmatige (!) drinken kregen verschillende mensen last van darmklachten en moesten zij de vierdaagse verlaten. Een duidelijk geval van 'te veel van het goede' dus.
Om het nog erger te maken viel er de laatste dag een enorme regenbui over de wandelaars. Er werden regenjassen uitgedeeld en iedereen kleedde zich warm aan omdat ze bang waren voor onderkoeling. Het ene jaar overhitting, het volgende jaar onderkoeling. Van het ene uiterste in het andere... zo zie je maar dat je op alles voorbereid moet zijn. Gelukkig gebeurde er dit jaar geen ongelukken en leefde iedereen nog lang en gelukkig...
zondag 15 juli 2007
Spookkamer
Er was eens een hotelkamer in een resort in Sibenik in Kroatië. Er was iets vreemds aan deze kamer. Iedereen die er sliep had vreemde problemen. Vage klachten, vreemde verschijnselen en het gevoel van een bepaalde aanwezigheid.
Het begon met een lamp. Na het grote licht in de kamer aangedaan te hebben begon het mysterie. Toen het meisje die in kamer 639 logeerde naar buiten wilde gaan en de lamp uit wilde doen bleek het lichtknopje niet meer te werken. Vreemd, wat ze had de lamp zojuist wel aangedaan. Het lichtknopje brak af maar bleek ook helemaal geen aansluiting te hebben. Geen draden die blijk gaven van een lichtaansluiting. Heel vreemd, want ze had zojuist toch echt met dít knopje het licht aan gedaan. Ook de andere schakelaar werkte niet. Ze melde dit probleem bij de receptie van het hotel en tien minuten later stond er een monteur. De man draaide het lampje eruit. Geen definitieve oplossing maar voorlopig was het goed, ze had deze lamp tenslotte toch niet nodig. Ze besloot om maar niet meer aan het lichtknopje te zitten voor het geval er weer iets zou gebeuren.
De volgende dag kwam zij weer in haar kamer en bleek de lamp aan te zijn! Ze wist zeker dat ze dat zelf niet gedaan had, ze lette er juist extra op. En bovendien had de 'monteur' het lampje eruit gedraaid. 's avonds was de lamp echter nog steeds aan en hij was met geen mogelijkheid uit te krijgen. Ze besloot het weer te melden bij de receptie en vervolgens zelf het lampje er maar uit te draaien omdat slapen met het grote licht aan haar niet echt een goed idee leek. Wat vreemd was aan dit verhaal was dat zij naar de receptie liep waar een andere medewerker stond dan de vorige dag. Ze vertelde het verhaal en de receptioniste schreef het kamernummer op zonder dat zij dit vermeld had... Zou dit soms een spookkamer zijn waar zulke dingen vaker gebeuren?
De volgende dag was het probleem met de lamp opgelost. Er was een nieuw lichtknopje gemaakt en de lamp kon gewoon aan en uit gedaan worden. Eindelijk geen problemen meer, dacht het meisje. Ze liep naar de badkamer en wat bleek? Er lag een plasje water op de grond in een vreemde vorm. Het meisje dacht dat er waarschijnlijk iets gedruppeld had van boven. Ze keek naar boven maar zag niets. Er was niets te bekennen wat zou kunnen hebben gedruppeld. En bovendien was het putje vlak naast het plasje water en zou het water logisch gezien richting het putje moeten stromen, wat dus niet het geval was. Het meisje begon zich nu toch wel wat zorgen te maken maar besloot het maar te accepteren zoals het was; ze had een spookkamer. Toen ze het eenmaal had geaccepteerd en niet meer bang was, hielden de rare verschijnselen ook op. Ze kon de rest van haar vakantie rustig in haar kamer verblijven en ze leefde nog lang en gelukkig...
Het begon met een lamp. Na het grote licht in de kamer aangedaan te hebben begon het mysterie. Toen het meisje die in kamer 639 logeerde naar buiten wilde gaan en de lamp uit wilde doen bleek het lichtknopje niet meer te werken. Vreemd, wat ze had de lamp zojuist wel aangedaan. Het lichtknopje brak af maar bleek ook helemaal geen aansluiting te hebben. Geen draden die blijk gaven van een lichtaansluiting. Heel vreemd, want ze had zojuist toch echt met dít knopje het licht aan gedaan. Ook de andere schakelaar werkte niet. Ze melde dit probleem bij de receptie van het hotel en tien minuten later stond er een monteur. De man draaide het lampje eruit. Geen definitieve oplossing maar voorlopig was het goed, ze had deze lamp tenslotte toch niet nodig. Ze besloot om maar niet meer aan het lichtknopje te zitten voor het geval er weer iets zou gebeuren.
De volgende dag kwam zij weer in haar kamer en bleek de lamp aan te zijn! Ze wist zeker dat ze dat zelf niet gedaan had, ze lette er juist extra op. En bovendien had de 'monteur' het lampje eruit gedraaid. 's avonds was de lamp echter nog steeds aan en hij was met geen mogelijkheid uit te krijgen. Ze besloot het weer te melden bij de receptie en vervolgens zelf het lampje er maar uit te draaien omdat slapen met het grote licht aan haar niet echt een goed idee leek. Wat vreemd was aan dit verhaal was dat zij naar de receptie liep waar een andere medewerker stond dan de vorige dag. Ze vertelde het verhaal en de receptioniste schreef het kamernummer op zonder dat zij dit vermeld had... Zou dit soms een spookkamer zijn waar zulke dingen vaker gebeuren?
De volgende dag was het probleem met de lamp opgelost. Er was een nieuw lichtknopje gemaakt en de lamp kon gewoon aan en uit gedaan worden. Eindelijk geen problemen meer, dacht het meisje. Ze liep naar de badkamer en wat bleek? Er lag een plasje water op de grond in een vreemde vorm. Het meisje dacht dat er waarschijnlijk iets gedruppeld had van boven. Ze keek naar boven maar zag niets. Er was niets te bekennen wat zou kunnen hebben gedruppeld. En bovendien was het putje vlak naast het plasje water en zou het water logisch gezien richting het putje moeten stromen, wat dus niet het geval was. Het meisje begon zich nu toch wel wat zorgen te maken maar besloot het maar te accepteren zoals het was; ze had een spookkamer. Toen ze het eenmaal had geaccepteerd en niet meer bang was, hielden de rare verschijnselen ook op. Ze kon de rest van haar vakantie rustig in haar kamer verblijven en ze leefde nog lang en gelukkig...
Memories in Croatia
Er was eens een vrouw die ging op vakantie naar Joegoslavië. Ze leerde daar een man kennen en werd verliefd. Jaren later trouwden ze in een romantisch dorpje in Kroatië (het toenmalige Joegoslavië) en gingen ze in Nederland wonen waar zij hun eerste zoon kregen.
De man wilde een bedrijf oprichten in Dalmatië dus verhuisde de vrouw, inmiddels weer hoogzwanger met haar man en zoon naar de kustplaats Split. Hun tweede zoon werd hier geboren. Enkele jaren later brak de oorlog in Joegoslavië uit. Huizen werden gebombardeerd door de Serven en er werd geschoten op onschuldige mensen en kinderen. Het gezin leefde in de schuilkelder van hun huis en had een nare tijd. De vrouw had echter nog een Nederlands paspoort en kon dus met haar zoons het veilige land opzoeken. Ze wilde niet scheiden van haar man maar omdat de oorlog voortduurde en steeds erger werd besloot zij toch te gaan. De kinderen spraken al Nederlands en zij gingen ook daar naar school. Een aantal jaren leefden zij in een flatje in Nederland gescheiden van hun vader en man.
Toen de oorlog wat minder werd is de man naar Nederland gekomen. Kroatië is inmiddels onafhankelijk geworden en zij willen hun bedrijf weer opnieuw leven in blazen. Het hele gezin verhuist weer naar Kroatië. De kinderen zijn dolgelukkig hun oude vriendjes weer te zien. Nu, zo'n 15 jaar later leven zij daar nog lang en gelukkig...
(zie: 10 september 2007 -- > Memories, voor het hele verhaal in een interview)
De man wilde een bedrijf oprichten in Dalmatië dus verhuisde de vrouw, inmiddels weer hoogzwanger met haar man en zoon naar de kustplaats Split. Hun tweede zoon werd hier geboren. Enkele jaren later brak de oorlog in Joegoslavië uit. Huizen werden gebombardeerd door de Serven en er werd geschoten op onschuldige mensen en kinderen. Het gezin leefde in de schuilkelder van hun huis en had een nare tijd. De vrouw had echter nog een Nederlands paspoort en kon dus met haar zoons het veilige land opzoeken. Ze wilde niet scheiden van haar man maar omdat de oorlog voortduurde en steeds erger werd besloot zij toch te gaan. De kinderen spraken al Nederlands en zij gingen ook daar naar school. Een aantal jaren leefden zij in een flatje in Nederland gescheiden van hun vader en man.
Toen de oorlog wat minder werd is de man naar Nederland gekomen. Kroatië is inmiddels onafhankelijk geworden en zij willen hun bedrijf weer opnieuw leven in blazen. Het hele gezin verhuist weer naar Kroatië. De kinderen zijn dolgelukkig hun oude vriendjes weer te zien. Nu, zo'n 15 jaar later leven zij daar nog lang en gelukkig...
(zie: 10 september 2007 -- > Memories, voor het hele verhaal in een interview)
Kroatië
Er waren eens twee meisjes die een week op vakantie gingen naar Kroatië. Ze logeerden in een hotel in een groot resort nabij het stadje Sibenik in Dalmatië, het zuidelijke deel van Kroatië. Dit luxe resort bestaat uit verschillende hotels, een camping en apartementen. Het is gelegen aan de Adriatische Zee die wel zo mooi helder blauw is zoals je het alleen in films ziet.
De meisjes vermaakten zich prima in dit resort in het mooiste stukje van Kroatië. De stadjes in de buurt zoals Zadar, Sibenik, Split en Trogir hebben zij bezocht en zij genoten erg van de bijzondere steden met smalle straatjes, kleine winkeltjes, prachtige gebouwen en terrasjes aan de boulevard met uitzicht op de felblauwe zee.
Ook gingen zij naar twee van de mooiste natuurparken die het land heeft namelijk het Krka national park en de Plitvice meren. Vooral deze laatste vonden zij adembenemend mooi. Tussen de prachtige watervallen en de mooie rustige meren kon je mooie wandelingen maken en genieten van de mooie uitzichten.
Ook gingen de meisjes een dagje op zee varen richting de Kornati-eilanden. Natuurlijk in de hoop om dolfijnen te zien zwemmen die in dat gebied veel voorkomen. Helaas was dit hen niet gegund. Een enorme storm maakte een einde aan hun mooie bootexcursie. Op open zee in een klein bootje varen dat heen en weer gaat was geen pretje. Zeker niet als er regelmatig een golf water in de boot komt waardoor ze behalve angstig en misselijk ook nog eens kletsnat werden. Toch maakten de mooie rotsige, onbewoonde eilanden dit uitstapje nog tot een succes.
De meisjes kwamen na hun vakantie terug met veel ervaringen en indrukken en een berg mooie foto's. Ondanks hun leuke ervaringen in dit prachtige land waren ze blij dat ze de vliegreis weer overleefd hadden en weer veilig op Nederlandse bodem stonden. En ze leefden nog lang en gelukkig...
vrijdag 6 juli 2007
Gilmore Girls part II
Er was eens een meisje dat opgroeide met haar moeder in een klein idyllisch dorpje. Ze werd geboren toen haar moeder pas zestien jaar was, hierdoor leken de twee meiden meer een vriendinnenband te hebben dan een moeder-dochter relatie. Er kwamen altijd vrienden over de vloer omdat iedereen in het dorp dit jonge gezinnetje wilde helpen.
Het meisje was erg gelukkig samen met haar moeder. Toen ze naar de middelbare school ging kreeg ze haar eerste vriendje. Deze jongen was erg lief voor haar en het klikte goed met deze jongen en haar moeder. Dit ging een tijdje goed tot het meisje een andere jongen ontmoette. Hij was de neef van een goede vriend van haar moeder en kwam een tijdje bij zijn oom logeren. Hoewel deze jongen en het meisje heel verschillend waren bleken zij het toch goed met elkaar te kunnen vinden. Het meisje wist niet voor wie ze moest kiezen en uiteindelijk werd het met beide jongens niets.
Het meisje ging studeren, zoals haar moeder, oma en opa altijd hebben gewild. Even dreigde het fout te gaan met haar omdat zij haar eerste vriendje weer tegenkwam die inmiddels getrouwd was, maar met wie zij toch een relatie begon. Later kwam zij op de universiteit haar huidige vriendje tegen. Eerst leek dit ook helemaal mis te gaan en dreigde zij door hem op het verkeerde pad gebracht te worden. Zij kreeg ruzie met haar moeder en stopte met studeren. Gelukkig bleek de band tussen moeder en dochter sterk genoeg en kwam alles weer goed. Het meisje ging weer studeren en haar vriend bleek toch de prins op het witte paard te zijn voor haar. Hoewel het liefdesleven van haar moeder nog wat moeizaam verliep, heeft het meisje het beter getroffen. Het meisje leefde nog lang en gelukkig...
Het meisje was erg gelukkig samen met haar moeder. Toen ze naar de middelbare school ging kreeg ze haar eerste vriendje. Deze jongen was erg lief voor haar en het klikte goed met deze jongen en haar moeder. Dit ging een tijdje goed tot het meisje een andere jongen ontmoette. Hij was de neef van een goede vriend van haar moeder en kwam een tijdje bij zijn oom logeren. Hoewel deze jongen en het meisje heel verschillend waren bleken zij het toch goed met elkaar te kunnen vinden. Het meisje wist niet voor wie ze moest kiezen en uiteindelijk werd het met beide jongens niets.
Het meisje ging studeren, zoals haar moeder, oma en opa altijd hebben gewild. Even dreigde het fout te gaan met haar omdat zij haar eerste vriendje weer tegenkwam die inmiddels getrouwd was, maar met wie zij toch een relatie begon. Later kwam zij op de universiteit haar huidige vriendje tegen. Eerst leek dit ook helemaal mis te gaan en dreigde zij door hem op het verkeerde pad gebracht te worden. Zij kreeg ruzie met haar moeder en stopte met studeren. Gelukkig bleek de band tussen moeder en dochter sterk genoeg en kwam alles weer goed. Het meisje ging weer studeren en haar vriend bleek toch de prins op het witte paard te zijn voor haar. Hoewel het liefdesleven van haar moeder nog wat moeizaam verliep, heeft het meisje het beter getroffen. Het meisje leefde nog lang en gelukkig...
woensdag 4 juli 2007
Gilmore Girls part I
Er was eens een vrouw die weinig geluk had in de liefde. Al op jonge leeftijd raakte zij zwanger van haar eerste vriendje. Ze kreeg een dochter die het evenbeeld leek van haarzelf. Het kleine meisje groeide op met haar moeder in een klein, idyllisch dorpje met veel vrienden om zich heen. Alle inwoners van het dorpje stonden voor de jonge vrouw en haar dochtertje klaar.
Iedere dag ging de vrouw met haar dochter naar het bekende cafeetje op de hoek van de straat. Daar werkte een man, op het eerste gezicht een beetje een norse man, die door de aanwezigheid van de vrouw altijd opleefde. Hij stond altijd voor de vrouw en haar dochter klaar en werd de beste vriend van dit kleine gezinnetje. Het meisje groeide op, ging studeren en kreeg zelf vriendjes. Toen werd het voor de vrouw ook tijd om weer aan haar eigen liefdesleven te denken. Ze werd verliefd op de man van het café die eigenlijk altijd al haar grote liefde was maar dat ze nooit heeft willen zien. De twee waren erg gelukkig samen en planden een huwelijk. De man kreeg echter wat problemen. Hij bleek een kind te hebben uit een eerdere relatie en wilde alle aandacht aan haar geven. Hij vergat hierbij even de vrouw en hun geplande huwelijk. De vrouw accepteerde dit tot op zeker hoogte maar omdat hij haar helemaal leek te vergeten en haar ook niet betrok bij zijn nieuwe leven als vader had ze er uiteindelijk genoeg van. Ze stelde hem voor de keuze; het huwelijk niet langer uitstellen en nu met haar trouwen of stoppen met de relatie. De man kon niet kiezen voor een huwelijk en dat was voor de vrouw reden genoeg om met de relatie te stoppen.
Toen kwam haar eerste vriendje weer in beeld, de vader van haar inmiddels volwassen dochter. Deze man was na al die jaren nog steeds verliefd op haar. Ze kregen een relatie en trouwden zelfs met elkaar. Dit was allemaal zo snel gegaan dat haar dochter, haar ouders en de rest van het dorpje even aan dit idee moesten wennen. Het huwelijk verliep nog niet zo soepel als ze hoopten. De man dacht dat de vrouw nog steeds gevoelens had voor haar ex en was erg jaloers. Helemaal toen hij een brief las die de vrouw had geschreven over haar ex, om hem te helpen de voogdij over zijn dochter te krijgen. Na een heftig gesprek gaf de vrouw toe dat hij gelijk had. Deze man was niet haar ware liefde, ook al was hij de vader van haar kind en ook al leek hij de ideale man en wílde ze graag dat hij de ware was voor haar. Het korte huwelijk van deze twee mensen strandde na dit gesprek. De vrouw was weer alleen.
Nu blijft het de vraag welke man het hart van de vrouw voorgoed zal stelen. Gaat ze toch terug naar haar eerste vriendje van wie ze net is gescheiden? Komt het weer goed met de man van het café? Of heeft zij genoeg aan de liefde van haar mooie, volwassen dochter, met wie zij lief en leed deelt en die haar steun en toeverlaat is ondanks alle problemen die ze gehad hebben? We zullen het zien. Met nog enkele afleveringen te gaan wachten we allemaal in spanning af hoe dit af zal lopen. Wordt het een gelukkig einde en leven ze allemaal nog lang en gelukkig?
Iedere dag ging de vrouw met haar dochter naar het bekende cafeetje op de hoek van de straat. Daar werkte een man, op het eerste gezicht een beetje een norse man, die door de aanwezigheid van de vrouw altijd opleefde. Hij stond altijd voor de vrouw en haar dochter klaar en werd de beste vriend van dit kleine gezinnetje. Het meisje groeide op, ging studeren en kreeg zelf vriendjes. Toen werd het voor de vrouw ook tijd om weer aan haar eigen liefdesleven te denken. Ze werd verliefd op de man van het café die eigenlijk altijd al haar grote liefde was maar dat ze nooit heeft willen zien. De twee waren erg gelukkig samen en planden een huwelijk. De man kreeg echter wat problemen. Hij bleek een kind te hebben uit een eerdere relatie en wilde alle aandacht aan haar geven. Hij vergat hierbij even de vrouw en hun geplande huwelijk. De vrouw accepteerde dit tot op zeker hoogte maar omdat hij haar helemaal leek te vergeten en haar ook niet betrok bij zijn nieuwe leven als vader had ze er uiteindelijk genoeg van. Ze stelde hem voor de keuze; het huwelijk niet langer uitstellen en nu met haar trouwen of stoppen met de relatie. De man kon niet kiezen voor een huwelijk en dat was voor de vrouw reden genoeg om met de relatie te stoppen.
Toen kwam haar eerste vriendje weer in beeld, de vader van haar inmiddels volwassen dochter. Deze man was na al die jaren nog steeds verliefd op haar. Ze kregen een relatie en trouwden zelfs met elkaar. Dit was allemaal zo snel gegaan dat haar dochter, haar ouders en de rest van het dorpje even aan dit idee moesten wennen. Het huwelijk verliep nog niet zo soepel als ze hoopten. De man dacht dat de vrouw nog steeds gevoelens had voor haar ex en was erg jaloers. Helemaal toen hij een brief las die de vrouw had geschreven over haar ex, om hem te helpen de voogdij over zijn dochter te krijgen. Na een heftig gesprek gaf de vrouw toe dat hij gelijk had. Deze man was niet haar ware liefde, ook al was hij de vader van haar kind en ook al leek hij de ideale man en wílde ze graag dat hij de ware was voor haar. Het korte huwelijk van deze twee mensen strandde na dit gesprek. De vrouw was weer alleen.
Nu blijft het de vraag welke man het hart van de vrouw voorgoed zal stelen. Gaat ze toch terug naar haar eerste vriendje van wie ze net is gescheiden? Komt het weer goed met de man van het café? Of heeft zij genoeg aan de liefde van haar mooie, volwassen dochter, met wie zij lief en leed deelt en die haar steun en toeverlaat is ondanks alle problemen die ze gehad hebben? We zullen het zien. Met nog enkele afleveringen te gaan wachten we allemaal in spanning af hoe dit af zal lopen. Wordt het een gelukkig einde en leven ze allemaal nog lang en gelukkig?
vrijdag 29 juni 2007
Free Paris
Er was eens een meisje dat erg rijk was omdat zij erfgename was van een grote hotelketen. Het leven van dit meisje stond volledig in de schijnwerpers en alles wat zij deed werd vastgelegd op camera en stond in alle bladen. Het meisje leek zich hier niks van aan te trekken en feestte er vrolijk op los, camera's of geen camera's. Ze deed alles wat God ons verboden heeft en dit werd dan ook meteen breed uitgemeten in de pers. Maar wat moest ze dan? Ze werd toch wel gevolgd door de paparazzi, dan kon ze net zo goed een feestje maken van haar leven.
Op een gegeven moment ging het feestende meisje net iets te ver. Ze reed in haar auto terwijl ze onder invloed was van alcohol waarna haar rijbewijs wordt ingenomen. Je zou denken dat ze hiermee, en met alle publiciteit die deze actie weer met zich meebracht, wel een lesje zou hebben geleerd. Niets was echter minder waar. Het meisje ging vrolijk door met feesten en... auto rijden! En ze was even 'vergeten' dat haar rijbewijs was ingenomen. Toen ze opnieuw aangehouden werd en bleek dat ze niet alleen gedronken had maar ook nog eens zonder rijbewijs reed was de maat vol. Rijke erfgename of niet, nu moest ze haar straf uitzitten in de gevangenis. Het meisje gedroeg zich als de onschuld zelve en deed alsof haar wereld instortte en ze zich van geen kwaad bewust was. De rechter trapte in haar charme-offensief en verkortte haar straf. Ze hoefde maar 23 dagen in de gevangenis te zitten, in plaats van de 45 dagen die ze eigenlijk uit zou moeten zitten.
Natuurlijk kwam dit incident ook volop in de media. Sterker nog, heel de wereld bemoeide zich ermee. Alsof er niets belangrijkers was dan de gevangenisstraf van dit meisje, dat in haar leven nog werkelijk niets heeft gedaan waaraan ze al deze publiciteit te danken heeft. Ook tijdens haar verblijf in de gevangenis bleef ze volop in het nieuws. Dan weer had een medegevangene haar gefotografeerd in haar ondergoed, dan weer was ze in huilen uitgebarsten in haar cel, of ze schreef een emotionele brief naar een fan. Alles wat ze deed kwam in het nieuws en de media smulde ervan. Dit was nog eens wereldnieuws.
Dan komt de dag dat ze vrijgelaten wordt. Geruzie alom over wie het eerste interview mag houden. De uiteindelijke winnaar werd Larry King van CNN. Waarschijnlijk niet omdat hij de beste interviewer is maar omdat hij er het meeste geld voor over had. En daar waren dan de beelden, het meisje, Paris, kwam vrij! Ze liep uit de gevangenis en honderden fotografen vochten om de beste foto. Het meisje had echter geen oog voor de fotografen en liep recht in de armen van haar moeder.
Nu is de hectiek dan eindelijk voorbij, het meisje is weer terug uit de gevangenis en ze heeft haar verhaal gedaan op de nationale en internationale televisie. Is het dan nu eindelijk genoeg? Hebben we dan nu eindelijk genoeg van alle nieuwtjes rondom een meisje dat toevallig het geluk heeft gehad dat zij de dochter is van ene meneer Hilton? Is zij dan nu eindelijk bevrijd van alle ellende, niet alleen van haar gevangenis straf maar ook van de media? Het is te hopen voor haar, want pas als de media haar met rust zullen laten kan zij haar leven weer oppakken en is Paris pas echt Free. En dan zal zij ook nog lang en gelukkig leven...
Op een gegeven moment ging het feestende meisje net iets te ver. Ze reed in haar auto terwijl ze onder invloed was van alcohol waarna haar rijbewijs wordt ingenomen. Je zou denken dat ze hiermee, en met alle publiciteit die deze actie weer met zich meebracht, wel een lesje zou hebben geleerd. Niets was echter minder waar. Het meisje ging vrolijk door met feesten en... auto rijden! En ze was even 'vergeten' dat haar rijbewijs was ingenomen. Toen ze opnieuw aangehouden werd en bleek dat ze niet alleen gedronken had maar ook nog eens zonder rijbewijs reed was de maat vol. Rijke erfgename of niet, nu moest ze haar straf uitzitten in de gevangenis. Het meisje gedroeg zich als de onschuld zelve en deed alsof haar wereld instortte en ze zich van geen kwaad bewust was. De rechter trapte in haar charme-offensief en verkortte haar straf. Ze hoefde maar 23 dagen in de gevangenis te zitten, in plaats van de 45 dagen die ze eigenlijk uit zou moeten zitten.
Natuurlijk kwam dit incident ook volop in de media. Sterker nog, heel de wereld bemoeide zich ermee. Alsof er niets belangrijkers was dan de gevangenisstraf van dit meisje, dat in haar leven nog werkelijk niets heeft gedaan waaraan ze al deze publiciteit te danken heeft. Ook tijdens haar verblijf in de gevangenis bleef ze volop in het nieuws. Dan weer had een medegevangene haar gefotografeerd in haar ondergoed, dan weer was ze in huilen uitgebarsten in haar cel, of ze schreef een emotionele brief naar een fan. Alles wat ze deed kwam in het nieuws en de media smulde ervan. Dit was nog eens wereldnieuws.
Dan komt de dag dat ze vrijgelaten wordt. Geruzie alom over wie het eerste interview mag houden. De uiteindelijke winnaar werd Larry King van CNN. Waarschijnlijk niet omdat hij de beste interviewer is maar omdat hij er het meeste geld voor over had. En daar waren dan de beelden, het meisje, Paris, kwam vrij! Ze liep uit de gevangenis en honderden fotografen vochten om de beste foto. Het meisje had echter geen oog voor de fotografen en liep recht in de armen van haar moeder.
Nu is de hectiek dan eindelijk voorbij, het meisje is weer terug uit de gevangenis en ze heeft haar verhaal gedaan op de nationale en internationale televisie. Is het dan nu eindelijk genoeg? Hebben we dan nu eindelijk genoeg van alle nieuwtjes rondom een meisje dat toevallig het geluk heeft gehad dat zij de dochter is van ene meneer Hilton? Is zij dan nu eindelijk bevrijd van alle ellende, niet alleen van haar gevangenis straf maar ook van de media? Het is te hopen voor haar, want pas als de media haar met rust zullen laten kan zij haar leven weer oppakken en is Paris pas echt Free. En dan zal zij ook nog lang en gelukkig leven...
donderdag 21 juni 2007
Tentamenstress
Er was eens een klas met eerstjaars studenten Nederlands. Om over te gaan naar het tweede jaar moeten alle studenten minstens 40 studiepunten halen. Het maximaal aantal punten dat te behalen valt is 60. Dat zou dus een makkie moeten zijn, als je tenminste in het begin van het jaar jezelf hebt voorgenomen om te proberen alle punten te halen. Als dat nu net niet blijkt te lukken heb je nog geen stress want dan heb je sowieso die 40 punten. Maar de leerlingen in deze klas waren niet zo slim met als gevolg dat er grote stress ontstond in de laatste twee weken voor de vakantie. De tentamenweek komt er weer aan en alle groepsdossiers en individuele dossiers moeten ingeleverd worden. Alles levert weer een punt op, dus hoe meer er afgerond kan worden hoe beter.
Voor de studenten die geen problemen hebben met die 40 punten-grens is dit ook een helse periode. Want wie wil er nou iedere dag tussen een kippenhok met 25 stresskippen zitten? Msnen is uit den boze in deze periode want owee als je, als 60 punten student, online komt. Je wordt meteen bestookt met vragen en verzoekjes om alsjeblieft dingen voor te zeggen of te helpen. Vervolgens worden er emails over en weer gestuurd met bijlagen die natuurlijk verkeerd zijn of in zijn geheel ontbreken, groepsleden die hun werk niet op tijd af hebben worden letterlijk aangevallen door de stressers en mailboxen crashen door de stortvloed aan mailtjes die over en weer gestuurd worden. Wat een gedoe is dit allemaal zeg. Kunnen we deze weken niet gewoon overslaan en meteen aan de vakantie beginnen zonder tentamenstress? Deze ellende is nergens voor nodig als je gewoon logisch na blijft denken en al het werk één voor één doet en er vooral andere, onschuldige, niet stressende, mede-studenten niet mee lastig valt!
Neem rust, adem gewoon in en uit, doe gewoon je werk en neem af en toe ontspanning. En bedenk je dat je het volgend jaar anders aan gaat pakken (en doe dat dan ook!) dan leven we allemaal nog lang en gelukkig...
Voor de studenten die geen problemen hebben met die 40 punten-grens is dit ook een helse periode. Want wie wil er nou iedere dag tussen een kippenhok met 25 stresskippen zitten? Msnen is uit den boze in deze periode want owee als je, als 60 punten student, online komt. Je wordt meteen bestookt met vragen en verzoekjes om alsjeblieft dingen voor te zeggen of te helpen. Vervolgens worden er emails over en weer gestuurd met bijlagen die natuurlijk verkeerd zijn of in zijn geheel ontbreken, groepsleden die hun werk niet op tijd af hebben worden letterlijk aangevallen door de stressers en mailboxen crashen door de stortvloed aan mailtjes die over en weer gestuurd worden. Wat een gedoe is dit allemaal zeg. Kunnen we deze weken niet gewoon overslaan en meteen aan de vakantie beginnen zonder tentamenstress? Deze ellende is nergens voor nodig als je gewoon logisch na blijft denken en al het werk één voor één doet en er vooral andere, onschuldige, niet stressende, mede-studenten niet mee lastig valt!
Neem rust, adem gewoon in en uit, doe gewoon je werk en neem af en toe ontspanning. En bedenk je dat je het volgend jaar anders aan gaat pakken (en doe dat dan ook!) dan leven we allemaal nog lang en gelukkig...
Newsflash
Even een korte newsflash zonder een 'Er was eens...' -verhaaltje eromheen. Mijn sprookjesweblog heeft meer succes dan ik had gedacht dus met die flauwe fairytales ga ik nog lekker even door. Maar voor mijn lieve lezers die graag eens iets van mij willen lezen dat niet in sprookjesvorm is geschreven én die van sport houden heb ik nu een nieuwe weblog....! De hele uitleg over hoe ik op dat idee ben gekomen lees je in het welkom-stukje op http://baanwielrennen.blogspot.com/
Dus lieve fans van mijn schrijfkunsten; allemaal even kijken!
Dus lieve fans van mijn schrijfkunsten; allemaal even kijken!
maandag 18 juni 2007
Een toekomst als filmjournalist
Er was eens een meisje dat dolgraag filmjournaliste wilde worden. Op een dag kreeg ze de kans om eens echt te proeven van het filmwereldje. Ze kreeg een uitnodiging voor een persvoorstelling van een film. Deze kans greep zij met beide handen aan en ze ging vol goede moed naar Amsterdam om te kijken of haar toekomstdroom echt wel zo leuk is als zij altijd dacht.
Op de plaats van bestemming aangekomen noemde het meisje haar naam en zij werd meteen hartelijk ontvangen. Enkele (voor de filmwereld belangrijke) mensen stelden zich aan haar voor en haar dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Omdat de films die ze te zien zou krijgen erg uniek waren was er een strenge beveiliging. Het meisje mocht dan ook geen telefoon meenemen en geen MP3-speler. Ze werd zelfs gefouilleerd zodat het allemaal nog spectaculairder en nog unieker leek. Een luxe buffet stond er klaar voor haar en de andere journalisten. Het meisje kon alleen maar om zich heen kijken en alle nieuwe ervaringen in zich opnemen.
Toen ging de voorstelling beginnen. De man van de filmproductiemaatschappij is uit Amerika overgekomen om zijn films te promoten en een toespraak te houden. Het meisje is te verbijsterd om te beseffen dat deze man eigenlijk een erg belangrijk persoon is in deze wereld. Dan beginnen de previews van de eerste twee films. Het licht gaat uit en even vergeet zij dat ze eigenlijk aan het werk is als filmjournalist en lijkt het alsof ze gewoon voor haar plezier in de bioscoop zit, ontspannen naar een film te kijken. Met het enige verschil dat nog niemand in heel Europa deze film al gezien heeft! Sterker nog, hij is nog niet eens helemaal af. Echt de allereerste beelden worden aan haar vertoond. Wat een bijzondere ervaring! Om de dag in stijl af te sluiten krijgt het meisje nog een persmap mee, die ze natuurlijk koestert als mooie herinnering aan haar ervaring als filmrecensent.
De volgende morgen wordt het meisje wakker. Ze kijkt om zich heen in de donkere kamer. Zojuist heeft ze gedroomd van rode lopers en van bekende acteurs die zij mocht interviewen. Ze kijkt om zich heen, op zoek naar de persmap. Deze lijkt spoorloos verdwenen. Hoewel haar herinneringen erg realistisch zijn, is het meisje in de war. Was het allemaal een droom? Of heb ik het echt meegemaakt? Zou ze echt hebben kunnen proeven van hoe haar toekomstdroom er in werkelijkheid uitziet? Droom of niet, deze ervaring was eigenlijk te mooi om waar te zijn...
Op de plaats van bestemming aangekomen noemde het meisje haar naam en zij werd meteen hartelijk ontvangen. Enkele (voor de filmwereld belangrijke) mensen stelden zich aan haar voor en haar dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Omdat de films die ze te zien zou krijgen erg uniek waren was er een strenge beveiliging. Het meisje mocht dan ook geen telefoon meenemen en geen MP3-speler. Ze werd zelfs gefouilleerd zodat het allemaal nog spectaculairder en nog unieker leek. Een luxe buffet stond er klaar voor haar en de andere journalisten. Het meisje kon alleen maar om zich heen kijken en alle nieuwe ervaringen in zich opnemen.
Toen ging de voorstelling beginnen. De man van de filmproductiemaatschappij is uit Amerika overgekomen om zijn films te promoten en een toespraak te houden. Het meisje is te verbijsterd om te beseffen dat deze man eigenlijk een erg belangrijk persoon is in deze wereld. Dan beginnen de previews van de eerste twee films. Het licht gaat uit en even vergeet zij dat ze eigenlijk aan het werk is als filmjournalist en lijkt het alsof ze gewoon voor haar plezier in de bioscoop zit, ontspannen naar een film te kijken. Met het enige verschil dat nog niemand in heel Europa deze film al gezien heeft! Sterker nog, hij is nog niet eens helemaal af. Echt de allereerste beelden worden aan haar vertoond. Wat een bijzondere ervaring! Om de dag in stijl af te sluiten krijgt het meisje nog een persmap mee, die ze natuurlijk koestert als mooie herinnering aan haar ervaring als filmrecensent.
De volgende morgen wordt het meisje wakker. Ze kijkt om zich heen in de donkere kamer. Zojuist heeft ze gedroomd van rode lopers en van bekende acteurs die zij mocht interviewen. Ze kijkt om zich heen, op zoek naar de persmap. Deze lijkt spoorloos verdwenen. Hoewel haar herinneringen erg realistisch zijn, is het meisje in de war. Was het allemaal een droom? Of heb ik het echt meegemaakt? Zou ze echt hebben kunnen proeven van hoe haar toekomstdroom er in werkelijkheid uitziet? Droom of niet, deze ervaring was eigenlijk te mooi om waar te zijn...
donderdag 14 juni 2007
De zoektocht naar een prins
Er was eens een mooie prinses, genaamd Aurelia. Zij was op zoek was naar een leuke prins. Tot haar verbazing bleek, dat de echte charmante prinsen uitgestorven leken te zijn. Regelmatig kwam zij een leuke jongeman tegen maar telkens weer werd zij door hem teleurgesteld. Want prinses Aurelia wilde niet zomaar een man, ze wilde een echte prins. En daarom stelde zij ook hoge eisen aan een man. Ze wil een man die voor haar zorgt en haar beschermd, een man die laat merken dat hij haar leuk vindt, haar overlaadt met aandacht en moeite voor haar doet.
Maar de mannen lijken tegenwoordig niet meer op de galante prinsen van vroeger. Zijn zij bang geworden van de zelfstandige, feministische vrouwen? Of is het de schuld van The Pussycat Dolls die het liedje 'I don't need a man' geschreven lijken te hebben voor de single vrouw à la 2007 en daarmee de mannen afschrikken om nog ooit enige moeite te doen voor een vrouw? Waar zijn de mannen gebleven die een bos bloemen bezorgen bij de vrouw die zij lief hebben? Waar zijn de mannen gebleven die hun vriendin verrassen door ze onverwachts mee uit nemen? Welke mannen geven hun vriendin nog (gemeende) complimenten? Waar zijn de mannen gebleven die lieve berichtjes sturen en hun best doen zich uit te sloven voor hun vriendin, ook al kennen ze elkaar misschien al jaren?
Prinses Aurelia besloot om haar ogen goed open te houden en verschillende stelletjes te observeren om te kijken of de romantische man nog steeds bestaat. Haar eerste bevinding; meisje en jongen lopen op straat, zij sleept een koffer op wieltjes achter zich aan, ze heeft een rugzak op haar rug, haar handtas bungelt aan haar schouders. In haar hand (die ze op wonderbaarlijke wijze nog vrij had) twee flesjes drinken. Zwoegend en klungelend liep zij over straat. Prinses Aurelia kijkt een keer verbaasd op. Nee, deze man is zeker geen prins. Op naar het volgende stelletje.
Dan ziet zij een jongen en een meisje arm in arm lopen. Ah! Eindelijk een echte prins, denkt Aurelia. Wat zij echter niet zag, was de onverschillige uitdrukking van de jongen die tegelijkertijd naar zijn mp3-speler luisterde. Het meisje moest een andere kant op, ze namen afscheid van elkaar. Zij zwaaide nog naar hem maar meneer was allang niet meer geïnteresseerd, inmiddels had hij zijn ultra-hippe telefoon al uit zijn zak gehaald en was al zwaar verdiept in zijn ongetwijfeld ook hippe smsjes van zijn coole vrienden. Wat hij echter niet zag, was dat het meisje, terwijl zij zich nog omdraaide om naar hem te zwaaien, struikelde en zich flink bezeerde. Ze riep hem nog, maar hij had het te druk met zijn gsm. Ook geen prins dus...
Aurelia gaf de hoop al bijna op tot zij in de trein stapte terug naar haar kasteel. Een man en een vrouw stapte in de trein, de man stapte eerst in en draaide zich om naar de vrouw om haar hand te pakken en haar te helpen instappen. Prinses Aurelia besloot om bij deze mensen in de coupé te gaan zitten. Ze zag nog net hoe de man, de deur naar de coupé openhield voor de vrouw. Toen reed de trein door een tunnel. De vrouw keek wat angstig uit haar ogen, maar voordat zij goed en wel besefte dat ze in de tunnel waren, had de man de hand van de vrouw vastgepakt, omdat hij wist dat ze bang was. Prinses Aurelia was blij dat zij haar dag kon afsluiten met dit liefdesgeluk. Deze man leek verdacht veel op een prins! Zou er dan toch nog hoop zijn voor de vrouwen tegenwoordig, die wél een echte man willen, die wél willen dat hun man ze behandelt als een echte vrouw. In plaats van een man die hen onder het mom van de zogenaamde emancipatie behandelt als een van zijn maten of homies.
Blijkbaar bestaan ze wel, maar ze zijn erg zeldzaam. Aurelia besloot om de hoop nog niet helemaal op te geven en toch nog te wachten tot haar droomprins zich bij haar meldt. Het witte paard mag ie overigens thuis laten...
Zou er een echte prins zijn voor prinses Aurelia? Of gelooft zij te veel in sprookjes...?
Maar de mannen lijken tegenwoordig niet meer op de galante prinsen van vroeger. Zijn zij bang geworden van de zelfstandige, feministische vrouwen? Of is het de schuld van The Pussycat Dolls die het liedje 'I don't need a man' geschreven lijken te hebben voor de single vrouw à la 2007 en daarmee de mannen afschrikken om nog ooit enige moeite te doen voor een vrouw? Waar zijn de mannen gebleven die een bos bloemen bezorgen bij de vrouw die zij lief hebben? Waar zijn de mannen gebleven die hun vriendin verrassen door ze onverwachts mee uit nemen? Welke mannen geven hun vriendin nog (gemeende) complimenten? Waar zijn de mannen gebleven die lieve berichtjes sturen en hun best doen zich uit te sloven voor hun vriendin, ook al kennen ze elkaar misschien al jaren?
Prinses Aurelia besloot om haar ogen goed open te houden en verschillende stelletjes te observeren om te kijken of de romantische man nog steeds bestaat. Haar eerste bevinding; meisje en jongen lopen op straat, zij sleept een koffer op wieltjes achter zich aan, ze heeft een rugzak op haar rug, haar handtas bungelt aan haar schouders. In haar hand (die ze op wonderbaarlijke wijze nog vrij had) twee flesjes drinken. Zwoegend en klungelend liep zij over straat. Prinses Aurelia kijkt een keer verbaasd op. Nee, deze man is zeker geen prins. Op naar het volgende stelletje.
Dan ziet zij een jongen en een meisje arm in arm lopen. Ah! Eindelijk een echte prins, denkt Aurelia. Wat zij echter niet zag, was de onverschillige uitdrukking van de jongen die tegelijkertijd naar zijn mp3-speler luisterde. Het meisje moest een andere kant op, ze namen afscheid van elkaar. Zij zwaaide nog naar hem maar meneer was allang niet meer geïnteresseerd, inmiddels had hij zijn ultra-hippe telefoon al uit zijn zak gehaald en was al zwaar verdiept in zijn ongetwijfeld ook hippe smsjes van zijn coole vrienden. Wat hij echter niet zag, was dat het meisje, terwijl zij zich nog omdraaide om naar hem te zwaaien, struikelde en zich flink bezeerde. Ze riep hem nog, maar hij had het te druk met zijn gsm. Ook geen prins dus...
Aurelia gaf de hoop al bijna op tot zij in de trein stapte terug naar haar kasteel. Een man en een vrouw stapte in de trein, de man stapte eerst in en draaide zich om naar de vrouw om haar hand te pakken en haar te helpen instappen. Prinses Aurelia besloot om bij deze mensen in de coupé te gaan zitten. Ze zag nog net hoe de man, de deur naar de coupé openhield voor de vrouw. Toen reed de trein door een tunnel. De vrouw keek wat angstig uit haar ogen, maar voordat zij goed en wel besefte dat ze in de tunnel waren, had de man de hand van de vrouw vastgepakt, omdat hij wist dat ze bang was. Prinses Aurelia was blij dat zij haar dag kon afsluiten met dit liefdesgeluk. Deze man leek verdacht veel op een prins! Zou er dan toch nog hoop zijn voor de vrouwen tegenwoordig, die wél een echte man willen, die wél willen dat hun man ze behandelt als een echte vrouw. In plaats van een man die hen onder het mom van de zogenaamde emancipatie behandelt als een van zijn maten of homies.
Blijkbaar bestaan ze wel, maar ze zijn erg zeldzaam. Aurelia besloot om de hoop nog niet helemaal op te geven en toch nog te wachten tot haar droomprins zich bij haar meldt. Het witte paard mag ie overigens thuis laten...
Zou er een echte prins zijn voor prinses Aurelia? Of gelooft zij te veel in sprookjes...?
woensdag 13 juni 2007
Diepzinnige 'vrouwenblaadjes'
Er was eens een meisje dat door haar vrienden een beetje uitgelachen werd om haar liefde voor vrouwenbladen. En dan niet de foute roddelbladen maar de bladen over de Hollywoodsterren met mode-items en dergelijk. Ze nam vaak niet de moeite om haar vrienden iets te vertellen over wat ze had gelezen omdat ze toch niet serieus genomen werd. Tot ze op een dag toch vertelde over haar favoriete columnist Olivier Heimel. Over het algemeen houdt ze niet zo van columns van anderen omdat ze het vervelend vindt dat mensen die een mening hebben ook denken dat de rest van de wereld die mening wil horen, hoewel ze daar zelf natuurlijk ook aan mee doet met haar eigen columns, maar dat terzijde. Ze leest ook nooit columns van anderen, behalve die van Olivier Heimel. Deze man kan haar aan het lachen maken in zijn zelfgeschreven, licht ironische maar vooral humoristische columns. Maar zoals ze wel verwachtte was niemand van haar vrienden geïnteresseerd in haar verhalen over deze man, dus liet ze het daar maar bij. Ze weten niet toch wat ze missen.
Nu heeft het meisje weer iets anders ontdekt in haar tijdschriften. Geloof het of niet, maar in deze bladen staat ooit meer diepgaande informatie dan alleen de sappige verhalen over Paris Hilton of Britney Spears. De Japanse kunstenaar Yoshimoto Nara geeft een tentoonstelling in het GEM Museum voor Actuele Kunst in Den Haag. Wie?!? Dat is precies, wat het meisje ook dacht maar nieuwsgierig als ze is, ging ze deze kunstenaar eens googlen. Wow! wat een mooie plaatjes maakt deze man! Zowel de foto's als de tekeningen en sculpturen zijn waanzinnig mooi. Een combinatie van lief, schattig en duister en luguber. Als ze deze tijdschriften niet las, had ze misschien wel nooit van deze man gehoord.
Voor haar vrienden houdt ze deze ontdekking mooi geheim. Ze geloven haar tenslotte toch niet, en het nadeel is geheel aan hun kant. Zij kan nu, dankzij haar vrouwenblaadjes mooi genieten van deze Yoshimoto Nara én van de columnist Olivier Heimel! En natuurlijk leeft zij ook nog lang en gelukkig...
Nu heeft het meisje weer iets anders ontdekt in haar tijdschriften. Geloof het of niet, maar in deze bladen staat ooit meer diepgaande informatie dan alleen de sappige verhalen over Paris Hilton of Britney Spears. De Japanse kunstenaar Yoshimoto Nara geeft een tentoonstelling in het GEM Museum voor Actuele Kunst in Den Haag. Wie?!? Dat is precies, wat het meisje ook dacht maar nieuwsgierig als ze is, ging ze deze kunstenaar eens googlen. Wow! wat een mooie plaatjes maakt deze man! Zowel de foto's als de tekeningen en sculpturen zijn waanzinnig mooi. Een combinatie van lief, schattig en duister en luguber. Als ze deze tijdschriften niet las, had ze misschien wel nooit van deze man gehoord.
Voor haar vrienden houdt ze deze ontdekking mooi geheim. Ze geloven haar tenslotte toch niet, en het nadeel is geheel aan hun kant. Zij kan nu, dankzij haar vrouwenblaadjes mooi genieten van deze Yoshimoto Nara én van de columnist Olivier Heimel! En natuurlijk leeft zij ook nog lang en gelukkig...
donderdag 7 juni 2007
Mis(s) verkiezing
Er waren eens twaalf mooie meisjes die dolgraag Miss Nederland wilden worden. Er was echter één probleem, zij hadden allemaal een 'handicap'. Omdat zij bij een gewone misverkiezing niet mee konden doen omdat zij, of in een rolstoel zitten, of een arm missen, blind zijn of een andere handicap hebben, meldden zij zich aan voor de Mis(s) verkiezing. De winnares zal een jaar lang ambassadrice zijn voor de stichting Onbeperkt Nederland. Deze meiden zijn dolgelukkig dat ze mee mogen doen en willen allemaal graag winnen. Winnares Reni wordt gekroond door niemand minder dan onze minister president Jan Peter Balkenende. Alle meiden krijgen veel complimenten van de jury en zij zijn allemaal tevreden met hun prestaties. En ze leefden nog lang en gelukkig...
Goed. Mooi dat er zoiets is natuurlijk, maar wat ik niet begrijp is waarom de jury zo poeslief is tegen deze meisjes. Natuurlijk waren het beeldschone meiden, maar als deze meiden voor de jury van, ik noem maar wat, Holland Next Topmodel zouden staan, zouden zij genadeloos afgezeken worden omdat ze niet 'mooi' genoeg zijn of niet aan de 'norm' voldoen. Waarom is deze jury dan zo vriendelijk en kunnen zij geen slechte punten van deze meisjes opnoemen, die ze ongetwijfeld allemaal wel hebben, zoals iedereen die heeft. Waarom kan dat niet? Omdat er met deze meisjes iets 'mis' is zoals de titel van deze verkiezing doet vermoeden. En deze meiden hebben het al zo zwaar en kunnen het echt niet aan als ze kritiek krijgen. Pardon?! Deze meiden doen toch mee aan een misverkiezing! Is het dan niet logisch dat er ook negatieve punten genoemd worden? Of ze nou in een rolstoel zitten of niet, het zijn geen van allen domme meiden en ze zijn zeker niet op hun mondje gevallen. Deze meiden kunnen de kritiek prima aan en kunnen zich goed genoeg verdedigen. Het lieve en zoetsappige geslijm van de jury had echt wel iets minder gemogen. Deze meiden zijn mooi van zichzelf en hoeven niet behandeld te worden alsof er iets 'mis' met ze is. Is er eigenlijk niet met ons allemaal wel iets mis? Neem bijvoorbeeld Holland Next Topmodel van 2007, Kim. Een bloedmooie meid, maar zij is slechthorend geworden door een ongeluk jaren geleden. Zij heeft dus eigenlijk ook een 'handicap' maar was de jury bij haar milder dan bij de andere meisjes? Nee, zeker niet. Kim kreeg ook flinke kritieken te horen van de jury. Waarom kan dat dan niet bij deze mis(s)verkiezing zo zijn? Stop met dat geslijm en ben eerlijk. Dat kan de mooie Reni, winnares van deze verkiezing best hebben hoor, net als al die andere zogenaamd 'gehandicapte' meiden!
Goed. Mooi dat er zoiets is natuurlijk, maar wat ik niet begrijp is waarom de jury zo poeslief is tegen deze meisjes. Natuurlijk waren het beeldschone meiden, maar als deze meiden voor de jury van, ik noem maar wat, Holland Next Topmodel zouden staan, zouden zij genadeloos afgezeken worden omdat ze niet 'mooi' genoeg zijn of niet aan de 'norm' voldoen. Waarom is deze jury dan zo vriendelijk en kunnen zij geen slechte punten van deze meisjes opnoemen, die ze ongetwijfeld allemaal wel hebben, zoals iedereen die heeft. Waarom kan dat niet? Omdat er met deze meisjes iets 'mis' is zoals de titel van deze verkiezing doet vermoeden. En deze meiden hebben het al zo zwaar en kunnen het echt niet aan als ze kritiek krijgen. Pardon?! Deze meiden doen toch mee aan een misverkiezing! Is het dan niet logisch dat er ook negatieve punten genoemd worden? Of ze nou in een rolstoel zitten of niet, het zijn geen van allen domme meiden en ze zijn zeker niet op hun mondje gevallen. Deze meiden kunnen de kritiek prima aan en kunnen zich goed genoeg verdedigen. Het lieve en zoetsappige geslijm van de jury had echt wel iets minder gemogen. Deze meiden zijn mooi van zichzelf en hoeven niet behandeld te worden alsof er iets 'mis' met ze is. Is er eigenlijk niet met ons allemaal wel iets mis? Neem bijvoorbeeld Holland Next Topmodel van 2007, Kim. Een bloedmooie meid, maar zij is slechthorend geworden door een ongeluk jaren geleden. Zij heeft dus eigenlijk ook een 'handicap' maar was de jury bij haar milder dan bij de andere meisjes? Nee, zeker niet. Kim kreeg ook flinke kritieken te horen van de jury. Waarom kan dat dan niet bij deze mis(s)verkiezing zo zijn? Stop met dat geslijm en ben eerlijk. Dat kan de mooie Reni, winnares van deze verkiezing best hebben hoor, net als al die andere zogenaamd 'gehandicapte' meiden!
dinsdag 5 juni 2007
De nachtmerrie van prinses Aurelia
Er was eens…. een jong prinsesje genaamd Aurelia dat verliefd werd op een knappe prins. Deze prins echter woonde al samen met een andere prinses, maar ondanks dat werd hij toch verliefd op prinses Aurelia. De liefde van deze twee was zo groot dat ze het niet konden tegen houden. Dit zorgde echter wel voor problemen want prinses Aurelia voelde zich heel erg schuldig tegenover de andere prinses. Dan besluit de prins plots te kiezen voor de andere prinses. Aurelia’s hart is gebroken. Ze huilt, en huilt en huilt en is doodongelukkig. Totdat de prins aan haar vraagt om vrienden te worden. Dat wil prinses Aurelia wel en langzaam komt ze over haar verdriet heen, hoewel de gevoelens nooit helemaal zullen verdwijnen.
Een aantal jaar later krijgt ze op een nacht krijgt een vreselijke nachtmerrie. Ze droomt dat ze de prins kwijt is, voorgoed. Ze krijgt het benauwd en weet niet wat ze moet doen. Hoe kan ze leven zonder hem? Ook al is hij niet haar ware droomprins, hij blijft een plekje in haar hart houden. Het gevoel hem kwijt te zijn beangstigd haar zo erg dat ze de volgende morgen nog steeds in paniek is. Was het echt? Of was het een nachtmerrie? Na een tijdje piekeren beseft ze dat ze het maar gedroomd heeft. Haar prins leeft nog en ze kan hem nog steeds zien wanneer ze wil. De prins heeft nog steeds zijn prinses, maar prinses Aurelia is al blij dat hij leeft. Ze beseft nu nog meer hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben op wie je kunt vertrouwen. Ook al is de liefde dan over en heeft prinses Aurelia haar prins op het witte paard nog niet gevonden, toch leeft zij nog lang en gelukkig…
Een aantal jaar later krijgt ze op een nacht krijgt een vreselijke nachtmerrie. Ze droomt dat ze de prins kwijt is, voorgoed. Ze krijgt het benauwd en weet niet wat ze moet doen. Hoe kan ze leven zonder hem? Ook al is hij niet haar ware droomprins, hij blijft een plekje in haar hart houden. Het gevoel hem kwijt te zijn beangstigd haar zo erg dat ze de volgende morgen nog steeds in paniek is. Was het echt? Of was het een nachtmerrie? Na een tijdje piekeren beseft ze dat ze het maar gedroomd heeft. Haar prins leeft nog en ze kan hem nog steeds zien wanneer ze wil. De prins heeft nog steeds zijn prinses, maar prinses Aurelia is al blij dat hij leeft. Ze beseft nu nog meer hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben op wie je kunt vertrouwen. Ook al is de liefde dan over en heeft prinses Aurelia haar prins op het witte paard nog niet gevonden, toch leeft zij nog lang en gelukkig…
maandag 4 juni 2007
De Kaukasische herdershonden
Er was eens... een eigenaar van twee Kaukasische herdershonden die zijn honden liet inslapen nadat deze honden twee fietsers zonder reden aanvielen.
In een klein onbenullig dorpje, niet ver van mijn eigen dorpje werden de twee honden uitgelaten door hun baasje. De slimme en vooral sterke herdershonden wisten te ontsnappen aan de vervelende riem waar ze altijd aan vast zitten en die hun de ruimte belet om te lopen waar ze willen. Ze zijn door het dolle heen dat ze eindelijk hun vrijheid hebben en weten niet goed wat ze ermee aan moeten. Dan zien ze plotseling twee fietsers voorbij komen. De honden zijn bang voor het gevaarlijke vaartuig dat hen steeds dichter nadert en zij besluiten voor zichzelf op te komen. Ze verdedigen zich door in het been van de vrouwelijke fietser te bijten. De andere fietser schrikt hiervan en stapt af om zijn vrouw te helpen. De honden zien in hem een dreiging, hij verdedigt zijn vrouw zoals de honden elkaar zouden verdedigen. Ook de mannelijke fietser wordt gebeten door de hond. Nu is het gevaar geweken denken de honden... Dan komen er plots mannen in vreemde pakken tevoorschijn die met een vreemd apparaat in hun handen richten op de honden. KNAL! de honden worden nog wilder en rennen door elkaar heen, niet wetend waar ze naartoe moeten. Waren ze maar nooit ontsnapt aan hun veilige riempje, dan konden ze dadelijk weer in hun eigen vertrouwde hokje slapen. Dan zien ze een bekend gezicht, hun baasje! Hem vertrouwen ze het meest en dus laten ze zich vangen door hem in de hoop dat alles nu afgelopen is. Helaas voor de honden was het inderdaad afgelopen met hen. Dit avontuur betekende het einde van hun leven. De man liet zijn honden diezelfde dag nog inslapen en de fietsers en de politieagenten leefden nog lang en gelukkig...
Dit verhaal las ik vanmorgen in de krant, alleen niet op deze manier geschreven natuurlijk. Als je het verhaal van mijn kant leest is het toch ineens een vreemde bedoening. Waarom laat de man deze onschuldige honden inslapen? Onschuldig zijn ze misschien niet helemaal, maar kun je die honden nu werkelijk beschuldigen van zo'n vreselijke misdaad dat daar de doodstraf op moet volgen? Hoevaak hoor je niet van zinloos geweld. Mensen worden in elkaar geslagen in de kroeg of gewoon op straat, op klaarlichte dag. Deze daders weten wat ze doen en zijn zich bewust van hun daden. Deze honden waren waarschijnlijk niet eens bewust van het feit dat ze iets vreselijks deden, zij wilden zichzelf gewoon verdedigen. Krijgen deze beesten geen tweede kans zoals criminelen in Nederland wel allemaal krijgen? Wordt er bij hen geen onderzoek gedaan naar wat er allemaal mis is met de opvoeding en wat voor psychische stoornissen ze hebben? Krijgen deze honden geen kans om terug in de maatschappij te komen en te leren van hun fouten? Nee, want het zijn honden en geen mensen. Als honden iets verkeerds doen is het meteen einde verhaal. Een tweede kans voor dieren zit er niet in. De fietsers die het is overkomen zijn misschien opgelucht. De eigenaar wellicht ook, hij is tenslotte aansprakelijk voor de daden van zijn huisdieren. Voor iedereen een happy end dus, behalve voor deze twee mooie Kaukasische herders...
In een klein onbenullig dorpje, niet ver van mijn eigen dorpje werden de twee honden uitgelaten door hun baasje. De slimme en vooral sterke herdershonden wisten te ontsnappen aan de vervelende riem waar ze altijd aan vast zitten en die hun de ruimte belet om te lopen waar ze willen. Ze zijn door het dolle heen dat ze eindelijk hun vrijheid hebben en weten niet goed wat ze ermee aan moeten. Dan zien ze plotseling twee fietsers voorbij komen. De honden zijn bang voor het gevaarlijke vaartuig dat hen steeds dichter nadert en zij besluiten voor zichzelf op te komen. Ze verdedigen zich door in het been van de vrouwelijke fietser te bijten. De andere fietser schrikt hiervan en stapt af om zijn vrouw te helpen. De honden zien in hem een dreiging, hij verdedigt zijn vrouw zoals de honden elkaar zouden verdedigen. Ook de mannelijke fietser wordt gebeten door de hond. Nu is het gevaar geweken denken de honden... Dan komen er plots mannen in vreemde pakken tevoorschijn die met een vreemd apparaat in hun handen richten op de honden. KNAL! de honden worden nog wilder en rennen door elkaar heen, niet wetend waar ze naartoe moeten. Waren ze maar nooit ontsnapt aan hun veilige riempje, dan konden ze dadelijk weer in hun eigen vertrouwde hokje slapen. Dan zien ze een bekend gezicht, hun baasje! Hem vertrouwen ze het meest en dus laten ze zich vangen door hem in de hoop dat alles nu afgelopen is. Helaas voor de honden was het inderdaad afgelopen met hen. Dit avontuur betekende het einde van hun leven. De man liet zijn honden diezelfde dag nog inslapen en de fietsers en de politieagenten leefden nog lang en gelukkig...
Dit verhaal las ik vanmorgen in de krant, alleen niet op deze manier geschreven natuurlijk. Als je het verhaal van mijn kant leest is het toch ineens een vreemde bedoening. Waarom laat de man deze onschuldige honden inslapen? Onschuldig zijn ze misschien niet helemaal, maar kun je die honden nu werkelijk beschuldigen van zo'n vreselijke misdaad dat daar de doodstraf op moet volgen? Hoevaak hoor je niet van zinloos geweld. Mensen worden in elkaar geslagen in de kroeg of gewoon op straat, op klaarlichte dag. Deze daders weten wat ze doen en zijn zich bewust van hun daden. Deze honden waren waarschijnlijk niet eens bewust van het feit dat ze iets vreselijks deden, zij wilden zichzelf gewoon verdedigen. Krijgen deze beesten geen tweede kans zoals criminelen in Nederland wel allemaal krijgen? Wordt er bij hen geen onderzoek gedaan naar wat er allemaal mis is met de opvoeding en wat voor psychische stoornissen ze hebben? Krijgen deze honden geen kans om terug in de maatschappij te komen en te leren van hun fouten? Nee, want het zijn honden en geen mensen. Als honden iets verkeerds doen is het meteen einde verhaal. Een tweede kans voor dieren zit er niet in. De fietsers die het is overkomen zijn misschien opgelucht. De eigenaar wellicht ook, hij is tenslotte aansprakelijk voor de daden van zijn huisdieren. Voor iedereen een happy end dus, behalve voor deze twee mooie Kaukasische herders...
Even voorstellen...
Nou dit is dus mijn nieuwe weblog... Ik ben erg benieuwd hoe lang ik het vol ga houden want eerder pogingen om een weblog bij te houden zijn reeds gestaakt. Maar een vriend van me heeft tegenwoordig een mooie weblog en nu kan ik natuurlijk niet achterblijven.
Zoals je in mijn profiel al kunt zien ben ik een beetje anders dan de rest van de wereld en dat bevalt me eigenlijk prima. Ik ben niet het standaard type leuk, spontaan, stappen, zuipen etc. Op dat leuke na dan want dat ben ik natuurlijk wel. Ik ben enorm impulsief en op de een of andere manier lijk ik blunders aan te trekken en kom ik altijd in rare situaties terecht, die natuurlijk weer voor leuke verhalen zorgen. Al met al is mijn leven nooit saai en dat wil ik door deze blog met iedereen gaan delen. Reacties zijn altijd meer dan welkom, discussies ook, daar houd ik van maar pas op want ik win altijd.
Zoals je in mijn profiel al kunt zien ben ik een beetje anders dan de rest van de wereld en dat bevalt me eigenlijk prima. Ik ben niet het standaard type leuk, spontaan, stappen, zuipen etc. Op dat leuke na dan want dat ben ik natuurlijk wel. Ik ben enorm impulsief en op de een of andere manier lijk ik blunders aan te trekken en kom ik altijd in rare situaties terecht, die natuurlijk weer voor leuke verhalen zorgen. Al met al is mijn leven nooit saai en dat wil ik door deze blog met iedereen gaan delen. Reacties zijn altijd meer dan welkom, discussies ook, daar houd ik van maar pas op want ik win altijd.
Abonneren op:
Posts (Atom)