Er was eens een meisje dat dolgraag journaliste wilde worden. Zowel de filmjournalistiek als de sportjournalistiek spraken haar erg aan. Zonder opleiding of werkervaring probeerde zij steeds verder te komen met haar schrijfkunsten en hoopte ze toch aan een leuke baan te kunnen komen om zo aan haar toekomst te werken.
Inmiddels was dat haar al aardig gelukt. Niet alleen schreef zij voor een landelijke krant enkele artikelen over baanwielrennen, ook schreef zij voor een lokale krant twee artikelen per week. Dit waren dan misschien niet haar favoriete onderwerpen maar zo kon ze wel veel ervaring op doen. Ook mocht zij af en toe al even proeven aan het leven als filmjournalist. Premieres bezoeken, recensies schrijven en je even een echte filmcriticus voelen. Dat had ze allemaal al meegemaakt en nog steeds bleef het haar droom om dit verder uit te breiden.
Het geluk was haar op dit gebied wel gegund. Ze kreeg er een vierde baantje bij! En niet zomaar iets, ze mocht schrijven voor het beste en bekendste wielertijdschrift van Nederland! Nu kon ze schrijven over haar favoriete sport wielrennen. Dat ze deze kans ooit zou krijgen had ze nooit durven hopen. Dit was haar droom. Ze is nu officieel film- en sportjournaliste!
dinsdag 7 augustus 2007
dinsdag 31 juli 2007
Prinses Aurelia zoekt een prins
Er was eens een prinses genaamd Aurelia. Zij was nog steeds op zoek naar een prins om een lang en gelukkig leven mee te leiden. Nadat zij rond had gekeken of zij nog mannen tegen kwam die zich gedroegen als een ware prins was haar conclusie dat deze mannen nog wel bestaan maar erg zeldzaam zijn. Daarom besloot zij op een andere manier op zoek te gaan naar een man, ehh prins.
Haar grote liefde heeft er voor gezorgd dat zij achterbleef met een gebroken hart. In de tussentijd had zij weinig interesse in andere mannen. Deze interesse kwam langzaam weer op gang maar was nog niet ver genoeg ontwikkeld om zich over te kunnen geven aan een man. Toch was er één man in haar leven die haar hoop gaf op een mooie toekomst. Dit had niets te maken met liefde maar met ware vriendschap. Deze man was heel bijzonder voor haar omdat zij zich op haar gemak voelde bij hem en hij haar het gevoel gaf altijd het beste met haar voor te hebben. Ze konden alles tegen elkaar zeggen en hadden het altijd erg gezellig samen. Aurelia had er wel eens aan gedacht hoe het zou zijn als deze man meer was dan haar vriend. Het zou in theorie de meest ideale situatie zijn en Aurelia hoopte dan ook dat het ooit zover zou komen. Daarvoor zou wel een pijl van Cupido nodig zijn, maar helaas leek die pijl hen beiden niet te kunnen bereiken.
Op een dag ontmoette de vriend van Aurelia een andere prinses en werd hij verliefd op haar. Aurelia schrok daar erg van en was ook een beetje verdrietig. Gelukkig heeft het haar ook nog iets goeds gebracht. Ze beseft nu dat ze de man die zoveel jaren geleden haar hart heeft gebroken echt moet loslaten anders zullen er nog meer leuke mannen aan haar neus voorbij gaan. Dit laat zij niet meer gebeuren en de zoektocht van prinses Aurelia naar haar prins is nu definitief begonnen…
Wordt vervolgd…
Haar grote liefde heeft er voor gezorgd dat zij achterbleef met een gebroken hart. In de tussentijd had zij weinig interesse in andere mannen. Deze interesse kwam langzaam weer op gang maar was nog niet ver genoeg ontwikkeld om zich over te kunnen geven aan een man. Toch was er één man in haar leven die haar hoop gaf op een mooie toekomst. Dit had niets te maken met liefde maar met ware vriendschap. Deze man was heel bijzonder voor haar omdat zij zich op haar gemak voelde bij hem en hij haar het gevoel gaf altijd het beste met haar voor te hebben. Ze konden alles tegen elkaar zeggen en hadden het altijd erg gezellig samen. Aurelia had er wel eens aan gedacht hoe het zou zijn als deze man meer was dan haar vriend. Het zou in theorie de meest ideale situatie zijn en Aurelia hoopte dan ook dat het ooit zover zou komen. Daarvoor zou wel een pijl van Cupido nodig zijn, maar helaas leek die pijl hen beiden niet te kunnen bereiken.
Op een dag ontmoette de vriend van Aurelia een andere prinses en werd hij verliefd op haar. Aurelia schrok daar erg van en was ook een beetje verdrietig. Gelukkig heeft het haar ook nog iets goeds gebracht. Ze beseft nu dat ze de man die zoveel jaren geleden haar hart heeft gebroken echt moet loslaten anders zullen er nog meer leuke mannen aan haar neus voorbij gaan. Dit laat zij niet meer gebeuren en de zoektocht van prinses Aurelia naar haar prins is nu definitief begonnen…
Wordt vervolgd…
donderdag 26 juli 2007
Rasmussen
Er was eens een wielrenner genaamd Michael Rasmussen. Hij reed voor de Nederlandse wielerploeg Rabobank. Met de nadruk op reed, want hij is sinds gisterenavond op staande voet ontslagen.
Rasmussen is een beetje een vreemde jongen. Dat is hij altijd geweest volgens de teamleiders van Rabobank. Hij wilde altijd alleen zijn, nooit een kamer delen met iemand. Hij bereidde zich in stilte voor op de Tour en niemand wist hoe zijn conditie eigenlijk was en wat zijn doelen waren. Was hij goed genoeg om te winnen? Voelde hij zich ziek? Niemand wist het want hij leefde in zijn eigen wereldje. Hij reed ook bijna alleen de Tour de France. Net als Lance Armstrong richtte hij zich helemaal op één wedstrijd. Dat was belangrijk, dat wilde hij winnen en daar ging hij ook voor. Lance Armstrong was een held en wat mij betreft was en is Rasmussen dat ook. Niet alleen om zijn vreemde karakter maar ook om zijn doorzettingsvermogen en stijl. Hij kan alle kritiek wel aan, het maakt hem niet uit als hij uitgejoeld wordt door honderden Franse ‘wielerfans’. Hij rijdt gewoon zoals hij dat zelf in zijn hoofd heeft en laat zich door niets of niemand tegen houden. Althans, niet tot gisterenavond.
De reden van het ontslag is dat hij twee dopingcontroles heeft gemist. De belachelijke regel voor alle renners is dat zij iedere minuut van de dag moeten laten weten waar zij zijn aan de UCI voor als ze van plan zijn om een onverwachte dopingcontrole uit te voeren. Deze regel is al ronduit belachelijk want het gaat de UCI helemaal niets aan waar een renner uithangt. Hij mag toch zeker zelf wel weten waar hij traint? En waarom moet een renner tijdens trainingen of zelfs buiten het seizoen om ook gecontroleerd worden? Hij rijdt dan toch geen wedstrijd? Wat maakt het dan uit wat hij wel of niet gebruikt! Wat mij betreft zuipt hij zich klem aan de alcohol of zit ie aan de drugs. Zolang hij dat maar niet doet in de Tour of een andere belangrijke wedstrijd. Maar goed, zo zijn nou eenmaal de regels van de sport en ik heb die zeker niet bedacht.
Rasmussen zei dat hij in Mexico aan het trainen was maar dat hij dat vergeten was door te geven. Nu blijkt dat iemand hem in die periode in Italië heeft zien trainen (Nou en?) en dat was voor Rabobank de druppel die de emmer deed overlopen. Ondanks de gele trui en de goede kansen op de overwinning moest Rasmussen stoppen met de Tour. Hij is zelfs helemaal niet meer welkom bij Rabobank. Nu vraag ik mij twee dingen af. Ten eerste; Wie is die man die beweert Rasmussen te hebben gezien in Italië en waarom komt hij daar nu ineens mee? Heeft hij gewacht tot het lulligste moment om het te zeggen zodat het Rasmussen en zijn ploeggenoten die zo hard voor hem hebben gewerkt het meeste verdriet zou doen? Wat nu als die man helemaal niets had gezegd of wat als ik had gebeld om te zeggen dat ik hem hier op de hoek heb zien fietsen? Zou dat dan net zo’n grote gevolgen gehad hebben?
Ten tweede; wil de Rabobank soms niet winnen? Hebben ze eindelijk een renner die de Tour zou kunnen winnen, gaan ze hem ontslaan! Dat hij uit de Tour moest zal wel met de UCI-regels te maken hebben maar ontslag? Wat denk je dat er nu gebeurt? Rasmussen is niet betrapt op doping dus hij mag gewoon blijven fietsen. Volgend jaar staat meneer Bruyneel van Discovery Channel bij hem aan de deur en wint Rasmussen de Tour met het shirt van Discovery om zijn schouders in plaats van het oranje Rabobank shirt dat hem zo goed stond.
Oke, Rasmussen heeft gelogen. Hij zei dat hij ergens was maar bleek ergens anders te zijn. Is dat zo erg dat hij ontslagen moet worden, drie dagen voor hij zijn grootste overwinning ooit zou behalen en zijn droom zou zien uitkomen? En wat denk je van Michael Boogerd, Thomas Dekker, Pieter Weening en Dennis Menchov die zo hard voor hem hebben gewerkt? Hoe denk je dat die zich voelen? (Ik hoor overigens net dat Menchov het mentaal niet meer aan kan en ook is afgestapt, en geef hem eens ongelijk)
Rasmussen zat fout, misschien was hij het vergeten, had hij er gewoon niet bij nagedacht en ja, misschien heeft hij wel doping gebruikt en wilde hij de dopingcontrole expres ontlopen. Maar is hij tijdens deze Tour al betrapt? Nee. En is hij al gecontroleerd? Reken maar van wel, als gele trui-drager waarschijnlijk het meest van allemaal. En hij is niet betrapt! Wat maakt het nu uit als hij een paar maanden geleden in Italië heeft getraind met doping. Misschien wilde hij wel kijken of het echt zoveel verschil uitmaakte. Die doping van twee maanden geleden werkt nu echt niet meer hoor. En hij heeft gelogen en moet hiervoor gestraft worden, dat is ook al gebeurd met een flinke boete, een waarschuwing en een slechte reputatie. Maar moesten ze dit nu nog erger maken? Blijkbaar wel. Dat zijn de regels en daar moet men zich aan houden. Hoe erg de baas van Rabobank dit waarschijnlijk ook zal vinden. En helaas heb ik hier als wielerliefhebber en freelance journalist niets mee te maken.
Hopelijk is er voor Rasmussen nog een toekomst als wielrenner weggelegd. Misschien bij Discovery, misschien bij een ander team. Maar zolang hij niet betrapt is blijf ik in zijn onschuld geloven en blijft hij mijn held.
Hopelijk voor Rasmussen en de rest van de wielrenners een lang en gelukkig leven!
Rasmussen is een beetje een vreemde jongen. Dat is hij altijd geweest volgens de teamleiders van Rabobank. Hij wilde altijd alleen zijn, nooit een kamer delen met iemand. Hij bereidde zich in stilte voor op de Tour en niemand wist hoe zijn conditie eigenlijk was en wat zijn doelen waren. Was hij goed genoeg om te winnen? Voelde hij zich ziek? Niemand wist het want hij leefde in zijn eigen wereldje. Hij reed ook bijna alleen de Tour de France. Net als Lance Armstrong richtte hij zich helemaal op één wedstrijd. Dat was belangrijk, dat wilde hij winnen en daar ging hij ook voor. Lance Armstrong was een held en wat mij betreft was en is Rasmussen dat ook. Niet alleen om zijn vreemde karakter maar ook om zijn doorzettingsvermogen en stijl. Hij kan alle kritiek wel aan, het maakt hem niet uit als hij uitgejoeld wordt door honderden Franse ‘wielerfans’. Hij rijdt gewoon zoals hij dat zelf in zijn hoofd heeft en laat zich door niets of niemand tegen houden. Althans, niet tot gisterenavond.
De reden van het ontslag is dat hij twee dopingcontroles heeft gemist. De belachelijke regel voor alle renners is dat zij iedere minuut van de dag moeten laten weten waar zij zijn aan de UCI voor als ze van plan zijn om een onverwachte dopingcontrole uit te voeren. Deze regel is al ronduit belachelijk want het gaat de UCI helemaal niets aan waar een renner uithangt. Hij mag toch zeker zelf wel weten waar hij traint? En waarom moet een renner tijdens trainingen of zelfs buiten het seizoen om ook gecontroleerd worden? Hij rijdt dan toch geen wedstrijd? Wat maakt het dan uit wat hij wel of niet gebruikt! Wat mij betreft zuipt hij zich klem aan de alcohol of zit ie aan de drugs. Zolang hij dat maar niet doet in de Tour of een andere belangrijke wedstrijd. Maar goed, zo zijn nou eenmaal de regels van de sport en ik heb die zeker niet bedacht.
Rasmussen zei dat hij in Mexico aan het trainen was maar dat hij dat vergeten was door te geven. Nu blijkt dat iemand hem in die periode in Italië heeft zien trainen (Nou en?) en dat was voor Rabobank de druppel die de emmer deed overlopen. Ondanks de gele trui en de goede kansen op de overwinning moest Rasmussen stoppen met de Tour. Hij is zelfs helemaal niet meer welkom bij Rabobank. Nu vraag ik mij twee dingen af. Ten eerste; Wie is die man die beweert Rasmussen te hebben gezien in Italië en waarom komt hij daar nu ineens mee? Heeft hij gewacht tot het lulligste moment om het te zeggen zodat het Rasmussen en zijn ploeggenoten die zo hard voor hem hebben gewerkt het meeste verdriet zou doen? Wat nu als die man helemaal niets had gezegd of wat als ik had gebeld om te zeggen dat ik hem hier op de hoek heb zien fietsen? Zou dat dan net zo’n grote gevolgen gehad hebben?
Ten tweede; wil de Rabobank soms niet winnen? Hebben ze eindelijk een renner die de Tour zou kunnen winnen, gaan ze hem ontslaan! Dat hij uit de Tour moest zal wel met de UCI-regels te maken hebben maar ontslag? Wat denk je dat er nu gebeurt? Rasmussen is niet betrapt op doping dus hij mag gewoon blijven fietsen. Volgend jaar staat meneer Bruyneel van Discovery Channel bij hem aan de deur en wint Rasmussen de Tour met het shirt van Discovery om zijn schouders in plaats van het oranje Rabobank shirt dat hem zo goed stond.
Oke, Rasmussen heeft gelogen. Hij zei dat hij ergens was maar bleek ergens anders te zijn. Is dat zo erg dat hij ontslagen moet worden, drie dagen voor hij zijn grootste overwinning ooit zou behalen en zijn droom zou zien uitkomen? En wat denk je van Michael Boogerd, Thomas Dekker, Pieter Weening en Dennis Menchov die zo hard voor hem hebben gewerkt? Hoe denk je dat die zich voelen? (Ik hoor overigens net dat Menchov het mentaal niet meer aan kan en ook is afgestapt, en geef hem eens ongelijk)
Rasmussen zat fout, misschien was hij het vergeten, had hij er gewoon niet bij nagedacht en ja, misschien heeft hij wel doping gebruikt en wilde hij de dopingcontrole expres ontlopen. Maar is hij tijdens deze Tour al betrapt? Nee. En is hij al gecontroleerd? Reken maar van wel, als gele trui-drager waarschijnlijk het meest van allemaal. En hij is niet betrapt! Wat maakt het nu uit als hij een paar maanden geleden in Italië heeft getraind met doping. Misschien wilde hij wel kijken of het echt zoveel verschil uitmaakte. Die doping van twee maanden geleden werkt nu echt niet meer hoor. En hij heeft gelogen en moet hiervoor gestraft worden, dat is ook al gebeurd met een flinke boete, een waarschuwing en een slechte reputatie. Maar moesten ze dit nu nog erger maken? Blijkbaar wel. Dat zijn de regels en daar moet men zich aan houden. Hoe erg de baas van Rabobank dit waarschijnlijk ook zal vinden. En helaas heb ik hier als wielerliefhebber en freelance journalist niets mee te maken.
Hopelijk is er voor Rasmussen nog een toekomst als wielrenner weggelegd. Misschien bij Discovery, misschien bij een ander team. Maar zolang hij niet betrapt is blijf ik in zijn onschuld geloven en blijft hij mijn held.
Hopelijk voor Rasmussen en de rest van de wielrenners een lang en gelukkig leven!
Dopingcircus
Er was eens een grote groep fietsers die in Frankrijk drie weken lang enorme afstanden aflegden en daarbij verschillende bergen beklommen die voor de gemiddelde mens niet te doen zijn. Aan dit alles werd veel aandacht besteed door de media. Door verschillende dopinggevallen de afgelopen tijd waren de regels nog strenger en werd er nog meer gecontroleerd dan anders. De media was hier ook extra alert op en het leek wel of zij zelfs hoopten dat er weer een dopinggeval zou komen omdat dit zou zorgen voor extra kijkcijfers.
Wat dat betreft kan de (Franse) media zijn lol op. Het begon met Alexander Vinokoerov. De Kazach die na de media-hype rond Borat hoopte om Kazachstan een nieuw en positiever rolmodel te geven en de mensen een andere indruk van het land te geven. Positief werd het zeker, maar dan in een andere betekenis. De renner kwam positief uit de dopingtest. Kazachstan heeft nu definitief een slechte indruk achter gelaten op de rest van Europa en het kleine, onbekende land heeft voor de tweede keer een internationale mediahype gecreëerd. Maar we zullen niet te ver afdwalen, het sprookje ging tenslotte over ‘Vino’. De populaire renner viel in de eerste week van de Tour waarna hij een wonderbaarlijke wederopstanding had en op spectaculaire wijze de tijdrit won. Daarna volgde een nieuwe inzinking waarna hij weer ineens een goede dag had en een zware bergetappe wist te winnen. Dit is natuurlijk al bijzonder verdacht en de verdenkingen werden bevestigd door de positief bevonden bloedtest van Vino. Niet alleen Vino werd uit de Tour gezet maar de hele Astana-wielerploeg kon vertrekken.
Een dag later gebeurde hetzelfde met Cofidis, hoewel dit naar mijn mening toch een ander verhaal is. De Italiaan Cristian Moreni werd betrapt op het gebruik van testosteron. Hij gaf meteen toe dit zelf te hebben gedaan en hij vertelde hier veel spijt van te hebben. Toch moest de hele ploeg vertrekken. De arme renners van Cofidis moesten allemaal naar huis, terwijl zij hier niets mee te maken hebben en allemaal niets anders willen dan de Tour uitrijden. Deze droom wordt wreed verstoord door één dopinggeval in de ploeg. Dat Astana als gehele ploeg weg moest is iets begrijpelijker, deze ploeg was al in opspraak rond verschillende dopingzaken. En bovendien ontkent Vinokourov alles en sleept hij daarmee zijn hele ploeg mee in deze ellende.
Goed, nu mijn mening over dit hele circus. Kort samengevat; WAT EEN ONZIN!! Laat de renners toch allemaal lekker met rust. Door alle aandacht zo te richten op het dopinggebruik, op hysterische manier te controleren en te doen alsof de renners misdadigers zijn bereik je niets. Nu lijkt het alsof het wielrennen geen echte sport meer is en dat renners alleen maar zo goed presteren omdat ze doping gebruiken. Maar bedenk eens één ding; ook al zou ik, als gemiddeld mens, met een gemiddelde conditie nog zoveel doping nemen en bloed van weet ik veel wie toe laten dienen, dan nog zou ik niet half zo goed kunnen fietsen als een profrenner. Deze mannen zijn echt wel topatleten! Met of zonder doping, de prestaties van de renners zijn waanzinnig. Ik durf zelfs te zeggen dat ik denk, dat het merendeel van de wielrenners ooit doping heeft gebruikt, het nog steeds doet, of iemand kent die het doet. Natuurlijk geloof ik er ook heilig in dat er renners zijn die zonder doping al die zware bergetappes doorkomen en ook goede prestaties neerzetten. Als een renner zegt nooit doping te gebruiken moet je hem altijd geloven, want waar blijf je anders met je vertrouwen in de medemens? Maar is een renner eenmaal betrapt op doping maar blijft hij het ontkennen, dan valt hij wat mij betreft door de mand. Dan is de held niet langer een held meer maar een lafaard, een zwakkeling. Floyd Landis en Alexander Vinokourov zijn geen helden meer. Zij hoeven wat mij betreft nooit meer terug te keren in het peloton. Ivan Basso en Cristian Moreni blijven voor mij topwielrenners, zelfs met doping of poging tot doping.
Dan nog iets anders. Wat maakt het uit dat renners in 2002 of 2003 een keer doping hebben gebruikt dat nu naar buiten komt? We leven nu toch in 2007? We zijn bezig met de Tour de France. Als er nu, op dit moment, iemand betrapt wordt, moet hij streng worden gestraft, schorsing en een flinke boete, daar ben ik het helemaal mee eens. Je moet er vanuit kunnen gaan dat de renners die winnen, ook daadwerkelijk op eigen krachten winnen. De controles mogen wat mij betreft ook wel strenger. Niet alleen urine of alleen bloed, maar beiden controleren. Zodat ze er niet meer omheen kunnen. Maar als we nu ontdekken dat iemand vijf jaar geleden iets gebruikt heeft wat niet mag, waarom zouden we daar nu nog iets aan doen? Waarom zouden we daar überhaupt aandacht aan besteden? Dat maakt toch niet meer uit!
Verder denk ik dat de media een grote invloed heeft op heel het circus. Als er niet zoveel aandacht aan zou worden besteed, als de renners die iets gebruikt hebben niet meteen als crimineel gezien worden en helemaal de grond in geboord worden, ondanks de goede prestaties in het verleden, zou het een stuk minder worden. Het is net zoiets als wanneer je tegen een kind zegt dat het zoveel mag snoepen als hij wil. Als het mag is het niet interessant meer. Misschien werkt het zo ook wel met doping. Eén ding is zeker; de renners moeten meer met rust gelaten worden. Wordt er iemand gepakt? Prima, maar laat het verder rusten. Schrijf er niet een hele krant mee vol. Vraag niet aan alle andere renners wat ze er van vinden. Ga die jongen niet de grond inboren want ondanks dat blijft het een wielrenner met knappe prestaties en is het geen misdadiger!
Zo, hopelijk kunnen we nu weer allemaal lang en gelukkig leven.
Wordt (helaas) vervolgd….
Wat dat betreft kan de (Franse) media zijn lol op. Het begon met Alexander Vinokoerov. De Kazach die na de media-hype rond Borat hoopte om Kazachstan een nieuw en positiever rolmodel te geven en de mensen een andere indruk van het land te geven. Positief werd het zeker, maar dan in een andere betekenis. De renner kwam positief uit de dopingtest. Kazachstan heeft nu definitief een slechte indruk achter gelaten op de rest van Europa en het kleine, onbekende land heeft voor de tweede keer een internationale mediahype gecreëerd. Maar we zullen niet te ver afdwalen, het sprookje ging tenslotte over ‘Vino’. De populaire renner viel in de eerste week van de Tour waarna hij een wonderbaarlijke wederopstanding had en op spectaculaire wijze de tijdrit won. Daarna volgde een nieuwe inzinking waarna hij weer ineens een goede dag had en een zware bergetappe wist te winnen. Dit is natuurlijk al bijzonder verdacht en de verdenkingen werden bevestigd door de positief bevonden bloedtest van Vino. Niet alleen Vino werd uit de Tour gezet maar de hele Astana-wielerploeg kon vertrekken.
Een dag later gebeurde hetzelfde met Cofidis, hoewel dit naar mijn mening toch een ander verhaal is. De Italiaan Cristian Moreni werd betrapt op het gebruik van testosteron. Hij gaf meteen toe dit zelf te hebben gedaan en hij vertelde hier veel spijt van te hebben. Toch moest de hele ploeg vertrekken. De arme renners van Cofidis moesten allemaal naar huis, terwijl zij hier niets mee te maken hebben en allemaal niets anders willen dan de Tour uitrijden. Deze droom wordt wreed verstoord door één dopinggeval in de ploeg. Dat Astana als gehele ploeg weg moest is iets begrijpelijker, deze ploeg was al in opspraak rond verschillende dopingzaken. En bovendien ontkent Vinokourov alles en sleept hij daarmee zijn hele ploeg mee in deze ellende.
Goed, nu mijn mening over dit hele circus. Kort samengevat; WAT EEN ONZIN!! Laat de renners toch allemaal lekker met rust. Door alle aandacht zo te richten op het dopinggebruik, op hysterische manier te controleren en te doen alsof de renners misdadigers zijn bereik je niets. Nu lijkt het alsof het wielrennen geen echte sport meer is en dat renners alleen maar zo goed presteren omdat ze doping gebruiken. Maar bedenk eens één ding; ook al zou ik, als gemiddeld mens, met een gemiddelde conditie nog zoveel doping nemen en bloed van weet ik veel wie toe laten dienen, dan nog zou ik niet half zo goed kunnen fietsen als een profrenner. Deze mannen zijn echt wel topatleten! Met of zonder doping, de prestaties van de renners zijn waanzinnig. Ik durf zelfs te zeggen dat ik denk, dat het merendeel van de wielrenners ooit doping heeft gebruikt, het nog steeds doet, of iemand kent die het doet. Natuurlijk geloof ik er ook heilig in dat er renners zijn die zonder doping al die zware bergetappes doorkomen en ook goede prestaties neerzetten. Als een renner zegt nooit doping te gebruiken moet je hem altijd geloven, want waar blijf je anders met je vertrouwen in de medemens? Maar is een renner eenmaal betrapt op doping maar blijft hij het ontkennen, dan valt hij wat mij betreft door de mand. Dan is de held niet langer een held meer maar een lafaard, een zwakkeling. Floyd Landis en Alexander Vinokourov zijn geen helden meer. Zij hoeven wat mij betreft nooit meer terug te keren in het peloton. Ivan Basso en Cristian Moreni blijven voor mij topwielrenners, zelfs met doping of poging tot doping.
Dan nog iets anders. Wat maakt het uit dat renners in 2002 of 2003 een keer doping hebben gebruikt dat nu naar buiten komt? We leven nu toch in 2007? We zijn bezig met de Tour de France. Als er nu, op dit moment, iemand betrapt wordt, moet hij streng worden gestraft, schorsing en een flinke boete, daar ben ik het helemaal mee eens. Je moet er vanuit kunnen gaan dat de renners die winnen, ook daadwerkelijk op eigen krachten winnen. De controles mogen wat mij betreft ook wel strenger. Niet alleen urine of alleen bloed, maar beiden controleren. Zodat ze er niet meer omheen kunnen. Maar als we nu ontdekken dat iemand vijf jaar geleden iets gebruikt heeft wat niet mag, waarom zouden we daar nu nog iets aan doen? Waarom zouden we daar überhaupt aandacht aan besteden? Dat maakt toch niet meer uit!
Verder denk ik dat de media een grote invloed heeft op heel het circus. Als er niet zoveel aandacht aan zou worden besteed, als de renners die iets gebruikt hebben niet meteen als crimineel gezien worden en helemaal de grond in geboord worden, ondanks de goede prestaties in het verleden, zou het een stuk minder worden. Het is net zoiets als wanneer je tegen een kind zegt dat het zoveel mag snoepen als hij wil. Als het mag is het niet interessant meer. Misschien werkt het zo ook wel met doping. Eén ding is zeker; de renners moeten meer met rust gelaten worden. Wordt er iemand gepakt? Prima, maar laat het verder rusten. Schrijf er niet een hele krant mee vol. Vraag niet aan alle andere renners wat ze er van vinden. Ga die jongen niet de grond inboren want ondanks dat blijft het een wielrenner met knappe prestaties en is het geen misdadiger!
Zo, hopelijk kunnen we nu weer allemaal lang en gelukkig leven.
Wordt (helaas) vervolgd….
vrijdag 20 juli 2007
Overhitting en onderkoeling
Er waren eens ruim 34.000 mensen die het leuk vonden om vier dagen lang veertig kilometer per dag te lopen door de omgeving van Nijmegen. Blaren, spierpijn, krampen en brandende voeten namen zij voor lief. Ze moesten en zouden de vier dagen uitlopen en de vierde dag halfdood aan de finish verschijnen.
Ieder jaar aan de finish zeggen de mensen dat dit de laatste keer is en dat ze het nóóit meer zullen doen. Toch staan zij een jaar later weer aan de start om weer vier dagen lang af te zien. Vorig jaar werd het afzien echter wel erg extreem. Door de hitte werden verschillende mensen ziek of vielen zij flauw. Omdat de mensen te weinig water dronken raakten zij uitgedroogd. Er waren te weinig posten waar men water kon krijgen en te weinig EHBO'ers. Dit leidde uiteindelijk tot twee doden. Erg triest voor de nabestaanden en misschien ook een beetje dom van de organisatie en van de mensen zelf die geen rekening hebben gehouden met de extreme hitte.
Deze fout zou niet nog eens gemaakt worden. De duizenden wandelaars en de organisatie waren dit jaar helemaal voorbereid. Er was voldoende water, op iedere hoek stond een kraampje waar de mensen water konden krijgen. De mensen waren zo bang dat ze uit zouden drogen dat ze gingen drinken en drinken en drinken. Het tegenovergestelde van vorig jaar gebeurde. Het weer was niet zo extreem als een jaar eerder en door het overmatige (!) drinken kregen verschillende mensen last van darmklachten en moesten zij de vierdaagse verlaten. Een duidelijk geval van 'te veel van het goede' dus.
Om het nog erger te maken viel er de laatste dag een enorme regenbui over de wandelaars. Er werden regenjassen uitgedeeld en iedereen kleedde zich warm aan omdat ze bang waren voor onderkoeling. Het ene jaar overhitting, het volgende jaar onderkoeling. Van het ene uiterste in het andere... zo zie je maar dat je op alles voorbereid moet zijn. Gelukkig gebeurde er dit jaar geen ongelukken en leefde iedereen nog lang en gelukkig...
Ieder jaar aan de finish zeggen de mensen dat dit de laatste keer is en dat ze het nóóit meer zullen doen. Toch staan zij een jaar later weer aan de start om weer vier dagen lang af te zien. Vorig jaar werd het afzien echter wel erg extreem. Door de hitte werden verschillende mensen ziek of vielen zij flauw. Omdat de mensen te weinig water dronken raakten zij uitgedroogd. Er waren te weinig posten waar men water kon krijgen en te weinig EHBO'ers. Dit leidde uiteindelijk tot twee doden. Erg triest voor de nabestaanden en misschien ook een beetje dom van de organisatie en van de mensen zelf die geen rekening hebben gehouden met de extreme hitte.
Deze fout zou niet nog eens gemaakt worden. De duizenden wandelaars en de organisatie waren dit jaar helemaal voorbereid. Er was voldoende water, op iedere hoek stond een kraampje waar de mensen water konden krijgen. De mensen waren zo bang dat ze uit zouden drogen dat ze gingen drinken en drinken en drinken. Het tegenovergestelde van vorig jaar gebeurde. Het weer was niet zo extreem als een jaar eerder en door het overmatige (!) drinken kregen verschillende mensen last van darmklachten en moesten zij de vierdaagse verlaten. Een duidelijk geval van 'te veel van het goede' dus.
Om het nog erger te maken viel er de laatste dag een enorme regenbui over de wandelaars. Er werden regenjassen uitgedeeld en iedereen kleedde zich warm aan omdat ze bang waren voor onderkoeling. Het ene jaar overhitting, het volgende jaar onderkoeling. Van het ene uiterste in het andere... zo zie je maar dat je op alles voorbereid moet zijn. Gelukkig gebeurde er dit jaar geen ongelukken en leefde iedereen nog lang en gelukkig...
zondag 15 juli 2007
Spookkamer
Er was eens een hotelkamer in een resort in Sibenik in Kroatië. Er was iets vreemds aan deze kamer. Iedereen die er sliep had vreemde problemen. Vage klachten, vreemde verschijnselen en het gevoel van een bepaalde aanwezigheid.
Het begon met een lamp. Na het grote licht in de kamer aangedaan te hebben begon het mysterie. Toen het meisje die in kamer 639 logeerde naar buiten wilde gaan en de lamp uit wilde doen bleek het lichtknopje niet meer te werken. Vreemd, wat ze had de lamp zojuist wel aangedaan. Het lichtknopje brak af maar bleek ook helemaal geen aansluiting te hebben. Geen draden die blijk gaven van een lichtaansluiting. Heel vreemd, want ze had zojuist toch echt met dít knopje het licht aan gedaan. Ook de andere schakelaar werkte niet. Ze melde dit probleem bij de receptie van het hotel en tien minuten later stond er een monteur. De man draaide het lampje eruit. Geen definitieve oplossing maar voorlopig was het goed, ze had deze lamp tenslotte toch niet nodig. Ze besloot om maar niet meer aan het lichtknopje te zitten voor het geval er weer iets zou gebeuren.
De volgende dag kwam zij weer in haar kamer en bleek de lamp aan te zijn! Ze wist zeker dat ze dat zelf niet gedaan had, ze lette er juist extra op. En bovendien had de 'monteur' het lampje eruit gedraaid. 's avonds was de lamp echter nog steeds aan en hij was met geen mogelijkheid uit te krijgen. Ze besloot het weer te melden bij de receptie en vervolgens zelf het lampje er maar uit te draaien omdat slapen met het grote licht aan haar niet echt een goed idee leek. Wat vreemd was aan dit verhaal was dat zij naar de receptie liep waar een andere medewerker stond dan de vorige dag. Ze vertelde het verhaal en de receptioniste schreef het kamernummer op zonder dat zij dit vermeld had... Zou dit soms een spookkamer zijn waar zulke dingen vaker gebeuren?
De volgende dag was het probleem met de lamp opgelost. Er was een nieuw lichtknopje gemaakt en de lamp kon gewoon aan en uit gedaan worden. Eindelijk geen problemen meer, dacht het meisje. Ze liep naar de badkamer en wat bleek? Er lag een plasje water op de grond in een vreemde vorm. Het meisje dacht dat er waarschijnlijk iets gedruppeld had van boven. Ze keek naar boven maar zag niets. Er was niets te bekennen wat zou kunnen hebben gedruppeld. En bovendien was het putje vlak naast het plasje water en zou het water logisch gezien richting het putje moeten stromen, wat dus niet het geval was. Het meisje begon zich nu toch wel wat zorgen te maken maar besloot het maar te accepteren zoals het was; ze had een spookkamer. Toen ze het eenmaal had geaccepteerd en niet meer bang was, hielden de rare verschijnselen ook op. Ze kon de rest van haar vakantie rustig in haar kamer verblijven en ze leefde nog lang en gelukkig...
Het begon met een lamp. Na het grote licht in de kamer aangedaan te hebben begon het mysterie. Toen het meisje die in kamer 639 logeerde naar buiten wilde gaan en de lamp uit wilde doen bleek het lichtknopje niet meer te werken. Vreemd, wat ze had de lamp zojuist wel aangedaan. Het lichtknopje brak af maar bleek ook helemaal geen aansluiting te hebben. Geen draden die blijk gaven van een lichtaansluiting. Heel vreemd, want ze had zojuist toch echt met dít knopje het licht aan gedaan. Ook de andere schakelaar werkte niet. Ze melde dit probleem bij de receptie van het hotel en tien minuten later stond er een monteur. De man draaide het lampje eruit. Geen definitieve oplossing maar voorlopig was het goed, ze had deze lamp tenslotte toch niet nodig. Ze besloot om maar niet meer aan het lichtknopje te zitten voor het geval er weer iets zou gebeuren.
De volgende dag kwam zij weer in haar kamer en bleek de lamp aan te zijn! Ze wist zeker dat ze dat zelf niet gedaan had, ze lette er juist extra op. En bovendien had de 'monteur' het lampje eruit gedraaid. 's avonds was de lamp echter nog steeds aan en hij was met geen mogelijkheid uit te krijgen. Ze besloot het weer te melden bij de receptie en vervolgens zelf het lampje er maar uit te draaien omdat slapen met het grote licht aan haar niet echt een goed idee leek. Wat vreemd was aan dit verhaal was dat zij naar de receptie liep waar een andere medewerker stond dan de vorige dag. Ze vertelde het verhaal en de receptioniste schreef het kamernummer op zonder dat zij dit vermeld had... Zou dit soms een spookkamer zijn waar zulke dingen vaker gebeuren?
De volgende dag was het probleem met de lamp opgelost. Er was een nieuw lichtknopje gemaakt en de lamp kon gewoon aan en uit gedaan worden. Eindelijk geen problemen meer, dacht het meisje. Ze liep naar de badkamer en wat bleek? Er lag een plasje water op de grond in een vreemde vorm. Het meisje dacht dat er waarschijnlijk iets gedruppeld had van boven. Ze keek naar boven maar zag niets. Er was niets te bekennen wat zou kunnen hebben gedruppeld. En bovendien was het putje vlak naast het plasje water en zou het water logisch gezien richting het putje moeten stromen, wat dus niet het geval was. Het meisje begon zich nu toch wel wat zorgen te maken maar besloot het maar te accepteren zoals het was; ze had een spookkamer. Toen ze het eenmaal had geaccepteerd en niet meer bang was, hielden de rare verschijnselen ook op. Ze kon de rest van haar vakantie rustig in haar kamer verblijven en ze leefde nog lang en gelukkig...
Memories in Croatia
Er was eens een vrouw die ging op vakantie naar Joegoslavië. Ze leerde daar een man kennen en werd verliefd. Jaren later trouwden ze in een romantisch dorpje in Kroatië (het toenmalige Joegoslavië) en gingen ze in Nederland wonen waar zij hun eerste zoon kregen.
De man wilde een bedrijf oprichten in Dalmatië dus verhuisde de vrouw, inmiddels weer hoogzwanger met haar man en zoon naar de kustplaats Split. Hun tweede zoon werd hier geboren. Enkele jaren later brak de oorlog in Joegoslavië uit. Huizen werden gebombardeerd door de Serven en er werd geschoten op onschuldige mensen en kinderen. Het gezin leefde in de schuilkelder van hun huis en had een nare tijd. De vrouw had echter nog een Nederlands paspoort en kon dus met haar zoons het veilige land opzoeken. Ze wilde niet scheiden van haar man maar omdat de oorlog voortduurde en steeds erger werd besloot zij toch te gaan. De kinderen spraken al Nederlands en zij gingen ook daar naar school. Een aantal jaren leefden zij in een flatje in Nederland gescheiden van hun vader en man.
Toen de oorlog wat minder werd is de man naar Nederland gekomen. Kroatië is inmiddels onafhankelijk geworden en zij willen hun bedrijf weer opnieuw leven in blazen. Het hele gezin verhuist weer naar Kroatië. De kinderen zijn dolgelukkig hun oude vriendjes weer te zien. Nu, zo'n 15 jaar later leven zij daar nog lang en gelukkig...
(zie: 10 september 2007 -- > Memories, voor het hele verhaal in een interview)
De man wilde een bedrijf oprichten in Dalmatië dus verhuisde de vrouw, inmiddels weer hoogzwanger met haar man en zoon naar de kustplaats Split. Hun tweede zoon werd hier geboren. Enkele jaren later brak de oorlog in Joegoslavië uit. Huizen werden gebombardeerd door de Serven en er werd geschoten op onschuldige mensen en kinderen. Het gezin leefde in de schuilkelder van hun huis en had een nare tijd. De vrouw had echter nog een Nederlands paspoort en kon dus met haar zoons het veilige land opzoeken. Ze wilde niet scheiden van haar man maar omdat de oorlog voortduurde en steeds erger werd besloot zij toch te gaan. De kinderen spraken al Nederlands en zij gingen ook daar naar school. Een aantal jaren leefden zij in een flatje in Nederland gescheiden van hun vader en man.
Toen de oorlog wat minder werd is de man naar Nederland gekomen. Kroatië is inmiddels onafhankelijk geworden en zij willen hun bedrijf weer opnieuw leven in blazen. Het hele gezin verhuist weer naar Kroatië. De kinderen zijn dolgelukkig hun oude vriendjes weer te zien. Nu, zo'n 15 jaar later leven zij daar nog lang en gelukkig...
(zie: 10 september 2007 -- > Memories, voor het hele verhaal in een interview)
Abonneren op:
Posts (Atom)