Free Paris

Er was eens een meisje dat erg rijk was omdat zij erfgename was van een grote hotelketen. Het leven van dit meisje stond volledig in de schijnwerpers en alles wat zij deed werd vastgelegd op camera en stond in alle bladen. Het meisje leek zich hier niks van aan te trekken en feestte er vrolijk op los, camera's of geen camera's. Ze deed alles wat God ons verboden heeft en dit werd dan ook meteen breed uitgemeten in de pers. Maar wat moest ze dan? Ze werd toch wel gevolgd door de paparazzi, dan kon ze net zo goed een feestje maken van haar leven.

Op een gegeven moment ging het feestende meisje net iets te ver. Ze reed in haar auto terwijl ze onder invloed was van alcohol waarna haar rijbewijs wordt ingenomen. Je zou denken dat ze hiermee, en met alle publiciteit die deze actie weer met zich meebracht, wel een lesje zou hebben geleerd. Niets was echter minder waar. Het meisje ging vrolijk door met feesten en... auto rijden! En ze was even 'vergeten' dat haar rijbewijs was ingenomen. Toen ze opnieuw aangehouden werd en bleek dat ze niet alleen gedronken had maar ook nog eens zonder rijbewijs reed was de maat vol. Rijke erfgename of niet, nu moest ze haar straf uitzitten in de gevangenis. Het meisje gedroeg zich als de onschuld zelve en deed alsof haar wereld instortte en ze zich van geen kwaad bewust was. De rechter trapte in haar charme-offensief en verkortte haar straf. Ze hoefde maar 23 dagen in de gevangenis te zitten, in plaats van de 45 dagen die ze eigenlijk uit zou moeten zitten.

Natuurlijk kwam dit incident ook volop in de media. Sterker nog, heel de wereld bemoeide zich ermee. Alsof er niets belangrijkers was dan de gevangenisstraf van dit meisje, dat in haar leven nog werkelijk niets heeft gedaan waaraan ze al deze publiciteit te danken heeft. Ook tijdens haar verblijf in de gevangenis bleef ze volop in het nieuws. Dan weer had een medegevangene haar gefotografeerd in haar ondergoed, dan weer was ze in huilen uitgebarsten in haar cel, of ze schreef een emotionele brief naar een fan. Alles wat ze deed kwam in het nieuws en de media smulde ervan. Dit was nog eens wereldnieuws.

Dan komt de dag dat ze vrijgelaten wordt. Geruzie alom over wie het eerste interview mag houden. De uiteindelijke winnaar werd Larry King van CNN. Waarschijnlijk niet omdat hij de beste interviewer is maar omdat hij er het meeste geld voor over had. En daar waren dan de beelden, het meisje, Paris, kwam vrij! Ze liep uit de gevangenis en honderden fotografen vochten om de beste foto. Het meisje had echter geen oog voor de fotografen en liep recht in de armen van haar moeder.

Nu is de hectiek dan eindelijk voorbij, het meisje is weer terug uit de gevangenis en ze heeft haar verhaal gedaan op de nationale en internationale televisie. Is het dan nu eindelijk genoeg? Hebben we dan nu eindelijk genoeg van alle nieuwtjes rondom een meisje dat toevallig het geluk heeft gehad dat zij de dochter is van ene meneer Hilton? Is zij dan nu eindelijk bevrijd van alle ellende, niet alleen van haar gevangenis straf maar ook van de media? Het is te hopen voor haar, want pas als de media haar met rust zullen laten kan zij haar leven weer oppakken en is Paris pas echt Free. En dan zal zij ook nog lang en gelukkig leven...

Tentamenstress

Er was eens een klas met eerstjaars studenten Nederlands. Om over te gaan naar het tweede jaar moeten alle studenten minstens 40 studiepunten halen. Het maximaal aantal punten dat te behalen valt is 60. Dat zou dus een makkie moeten zijn, als je tenminste in het begin van het jaar jezelf hebt voorgenomen om te proberen alle punten te halen. Als dat nu net niet blijkt te lukken heb je nog geen stress want dan heb je sowieso die 40 punten. Maar de leerlingen in deze klas waren niet zo slim met als gevolg dat er grote stress ontstond in de laatste twee weken voor de vakantie. De tentamenweek komt er weer aan en alle groepsdossiers en individuele dossiers moeten ingeleverd worden. Alles levert weer een punt op, dus hoe meer er afgerond kan worden hoe beter.

Voor de studenten die geen problemen hebben met die 40 punten-grens is dit ook een helse periode. Want wie wil er nou iedere dag tussen een kippenhok met 25 stresskippen zitten? Msnen is uit den boze in deze periode want owee als je, als 60 punten student, online komt. Je wordt meteen bestookt met vragen en verzoekjes om alsjeblieft dingen voor te zeggen of te helpen. Vervolgens worden er emails over en weer gestuurd met bijlagen die natuurlijk verkeerd zijn of in zijn geheel ontbreken, groepsleden die hun werk niet op tijd af hebben worden letterlijk aangevallen door de stressers en mailboxen crashen door de stortvloed aan mailtjes die over en weer gestuurd worden. Wat een gedoe is dit allemaal zeg. Kunnen we deze weken niet gewoon overslaan en meteen aan de vakantie beginnen zonder tentamenstress? Deze ellende is nergens voor nodig als je gewoon logisch na blijft denken en al het werk één voor één doet en er vooral andere, onschuldige, niet stressende, mede-studenten niet mee lastig valt!

Neem rust, adem gewoon in en uit, doe gewoon je werk en neem af en toe ontspanning. En bedenk je dat je het volgend jaar anders aan gaat pakken (en doe dat dan ook!) dan leven we allemaal nog lang en gelukkig...

Newsflash

Even een korte newsflash zonder een 'Er was eens...' -verhaaltje eromheen. Mijn sprookjesweblog heeft meer succes dan ik had gedacht dus met die flauwe fairytales ga ik nog lekker even door. Maar voor mijn lieve lezers die graag eens iets van mij willen lezen dat niet in sprookjesvorm is geschreven én die van sport houden heb ik nu een nieuwe weblog....! De hele uitleg over hoe ik op dat idee ben gekomen lees je in het welkom-stukje op http://baanwielrennen.blogspot.com/

Dus lieve fans van mijn schrijfkunsten; allemaal even kijken!

Een toekomst als filmjournalist

Er was eens een meisje dat dolgraag filmjournaliste wilde worden. Op een dag kreeg ze de kans om eens echt te proeven van het filmwereldje. Ze kreeg een uitnodiging voor een persvoorstelling van een film. Deze kans greep zij met beide handen aan en ze ging vol goede moed naar Amsterdam om te kijken of haar toekomstdroom echt wel zo leuk is als zij altijd dacht.

Op de plaats van bestemming aangekomen noemde het meisje haar naam en zij werd meteen hartelijk ontvangen. Enkele (voor de filmwereld belangrijke) mensen stelden zich aan haar voor en haar dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Omdat de films die ze te zien zou krijgen erg uniek waren was er een strenge beveiliging. Het meisje mocht dan ook geen telefoon meenemen en geen MP3-speler. Ze werd zelfs gefouilleerd zodat het allemaal nog spectaculairder en nog unieker leek. Een luxe buffet stond er klaar voor haar en de andere journalisten. Het meisje kon alleen maar om zich heen kijken en alle nieuwe ervaringen in zich opnemen.

Toen ging de voorstelling beginnen. De man van de filmproductiemaatschappij is uit Amerika overgekomen om zijn films te promoten en een toespraak te houden. Het meisje is te verbijsterd om te beseffen dat deze man eigenlijk een erg belangrijk persoon is in deze wereld. Dan beginnen de previews van de eerste twee films. Het licht gaat uit en even vergeet zij dat ze eigenlijk aan het werk is als filmjournalist en lijkt het alsof ze gewoon voor haar plezier in de bioscoop zit, ontspannen naar een film te kijken. Met het enige verschil dat nog niemand in heel Europa deze film al gezien heeft! Sterker nog, hij is nog niet eens helemaal af. Echt de allereerste beelden worden aan haar vertoond. Wat een bijzondere ervaring! Om de dag in stijl af te sluiten krijgt het meisje nog een persmap mee, die ze natuurlijk koestert als mooie herinnering aan haar ervaring als filmrecensent.

De volgende morgen wordt het meisje wakker. Ze kijkt om zich heen in de donkere kamer. Zojuist heeft ze gedroomd van rode lopers en van bekende acteurs die zij mocht interviewen. Ze kijkt om zich heen, op zoek naar de persmap. Deze lijkt spoorloos verdwenen. Hoewel haar herinneringen erg realistisch zijn, is het meisje in de war. Was het allemaal een droom? Of heb ik het echt meegemaakt? Zou ze echt hebben kunnen proeven van hoe haar toekomstdroom er in werkelijkheid uitziet? Droom of niet, deze ervaring was eigenlijk te mooi om waar te zijn...

De zoektocht naar een prins

Er was eens een mooie prinses, genaamd Aurelia. Zij was op zoek was naar een leuke prins. Tot haar verbazing bleek, dat de echte charmante prinsen uitgestorven leken te zijn. Regelmatig kwam zij een leuke jongeman tegen maar telkens weer werd zij door hem teleurgesteld. Want prinses Aurelia wilde niet zomaar een man, ze wilde een echte prins. En daarom stelde zij ook hoge eisen aan een man. Ze wil een man die voor haar zorgt en haar beschermd, een man die laat merken dat hij haar leuk vindt, haar overlaadt met aandacht en moeite voor haar doet.

Maar de mannen lijken tegenwoordig niet meer op de galante prinsen van vroeger. Zijn zij bang geworden van de zelfstandige, feministische vrouwen? Of is het de schuld van The Pussycat Dolls die het liedje 'I don't need a man' geschreven lijken te hebben voor de single vrouw à la 2007 en daarmee de mannen afschrikken om nog ooit enige moeite te doen voor een vrouw? Waar zijn de mannen gebleven die een bos bloemen bezorgen bij de vrouw die zij lief hebben? Waar zijn de mannen gebleven die hun vriendin verrassen door ze onverwachts mee uit nemen? Welke mannen geven hun vriendin nog (gemeende) complimenten? Waar zijn de mannen gebleven die lieve berichtjes sturen en hun best doen zich uit te sloven voor hun vriendin, ook al kennen ze elkaar misschien al jaren?

Prinses Aurelia besloot om haar ogen goed open te houden en verschillende stelletjes te observeren om te kijken of de romantische man nog steeds bestaat. Haar eerste bevinding; meisje en jongen lopen op straat, zij sleept een koffer op wieltjes achter zich aan, ze heeft een rugzak op haar rug, haar handtas bungelt aan haar schouders. In haar hand (die ze op wonderbaarlijke wijze nog vrij had) twee flesjes drinken. Zwoegend en klungelend liep zij over straat. Prinses Aurelia kijkt een keer verbaasd op. Nee, deze man is zeker geen prins. Op naar het volgende stelletje.

Dan ziet zij een jongen en een meisje arm in arm lopen. Ah! Eindelijk een echte prins, denkt Aurelia. Wat zij echter niet zag, was de onverschillige uitdrukking van de jongen die tegelijkertijd naar zijn mp3-speler luisterde. Het meisje moest een andere kant op, ze namen afscheid van elkaar. Zij zwaaide nog naar hem maar meneer was allang niet meer geïnteresseerd, inmiddels had hij zijn ultra-hippe telefoon al uit zijn zak gehaald en was al zwaar verdiept in zijn ongetwijfeld ook hippe smsjes van zijn coole vrienden. Wat hij echter niet zag, was dat het meisje, terwijl zij zich nog omdraaide om naar hem te zwaaien, struikelde en zich flink bezeerde. Ze riep hem nog, maar hij had het te druk met zijn gsm. Ook geen prins dus...

Aurelia gaf de hoop al bijna op tot zij in de trein stapte terug naar haar kasteel. Een man en een vrouw stapte in de trein, de man stapte eerst in en draaide zich om naar de vrouw om haar hand te pakken en haar te helpen instappen. Prinses Aurelia besloot om bij deze mensen in de coupé te gaan zitten. Ze zag nog net hoe de man, de deur naar de coupé openhield voor de vrouw. Toen reed de trein door een tunnel. De vrouw keek wat angstig uit haar ogen, maar voordat zij goed en wel besefte dat ze in de tunnel waren, had de man de hand van de vrouw vastgepakt, omdat hij wist dat ze bang was. Prinses Aurelia was blij dat zij haar dag kon afsluiten met dit liefdesgeluk. Deze man leek verdacht veel op een prins! Zou er dan toch nog hoop zijn voor de vrouwen tegenwoordig, die wél een echte man willen, die wél willen dat hun man ze behandelt als een echte vrouw. In plaats van een man die hen onder het mom van de zogenaamde emancipatie behandelt als een van zijn maten of homies.

Blijkbaar bestaan ze wel, maar ze zijn erg zeldzaam. Aurelia besloot om de hoop nog niet helemaal op te geven en toch nog te wachten tot haar droomprins zich bij haar meldt. Het witte paard mag ie overigens thuis laten...

Zou er een echte prins zijn voor prinses Aurelia? Of gelooft zij te veel in sprookjes...?

Diepzinnige 'vrouwenblaadjes'

Er was eens een meisje dat door haar vrienden een beetje uitgelachen werd om haar liefde voor vrouwenbladen. En dan niet de foute roddelbladen maar de bladen over de Hollywoodsterren met mode-items en dergelijk. Ze nam vaak niet de moeite om haar vrienden iets te vertellen over wat ze had gelezen omdat ze toch niet serieus genomen werd. Tot ze op een dag toch vertelde over haar favoriete columnist Olivier Heimel. Over het algemeen houdt ze niet zo van columns van anderen omdat ze het vervelend vindt dat mensen die een mening hebben ook denken dat de rest van de wereld die mening wil horen, hoewel ze daar zelf natuurlijk ook aan mee doet met haar eigen columns, maar dat terzijde. Ze leest ook nooit columns van anderen, behalve die van Olivier Heimel. Deze man kan haar aan het lachen maken in zijn zelfgeschreven, licht ironische maar vooral humoristische columns. Maar zoals ze wel verwachtte was niemand van haar vrienden geïnteresseerd in haar verhalen over deze man, dus liet ze het daar maar bij. Ze weten niet toch wat ze missen.

Nu heeft het meisje weer iets anders ontdekt in haar tijdschriften. Geloof het of niet, maar in deze bladen staat ooit meer diepgaande informatie dan alleen de sappige verhalen over Paris Hilton of Britney Spears. De Japanse kunstenaar Yoshimoto Nara geeft een tentoonstelling in het GEM Museum voor Actuele Kunst in Den Haag. Wie?!? Dat is precies, wat het meisje ook dacht maar nieuwsgierig als ze is, ging ze deze kunstenaar eens googlen. Wow! wat een mooie plaatjes maakt deze man! Zowel de foto's als de tekeningen en sculpturen zijn waanzinnig mooi. Een combinatie van lief, schattig en duister en luguber. Als ze deze tijdschriften niet las, had ze misschien wel nooit van deze man gehoord.

Voor haar vrienden houdt ze deze ontdekking mooi geheim. Ze geloven haar tenslotte toch niet, en het nadeel is geheel aan hun kant. Zij kan nu, dankzij haar vrouwenblaadjes mooi genieten van deze Yoshimoto Nara én van de columnist Olivier Heimel! En natuurlijk leeft zij ook nog lang en gelukkig...

Mis(s) verkiezing

Er waren eens twaalf mooie meisjes die dolgraag Miss Nederland wilden worden. Er was echter één probleem, zij hadden allemaal een 'handicap'. Omdat zij bij een gewone misverkiezing niet mee konden doen omdat zij, of in een rolstoel zitten, of een arm missen, blind zijn of een andere handicap hebben, meldden zij zich aan voor de Mis(s) verkiezing. De winnares zal een jaar lang ambassadrice zijn voor de stichting Onbeperkt Nederland. Deze meiden zijn dolgelukkig dat ze mee mogen doen en willen allemaal graag winnen. Winnares Reni wordt gekroond door niemand minder dan onze minister president Jan Peter Balkenende. Alle meiden krijgen veel complimenten van de jury en zij zijn allemaal tevreden met hun prestaties. En ze leefden nog lang en gelukkig...

Goed. Mooi dat er zoiets is natuurlijk, maar wat ik niet begrijp is waarom de jury zo poeslief is tegen deze meisjes. Natuurlijk waren het beeldschone meiden, maar als deze meiden voor de jury van, ik noem maar wat, Holland Next Topmodel zouden staan, zouden zij genadeloos afgezeken worden omdat ze niet 'mooi' genoeg zijn of niet aan de 'norm' voldoen. Waarom is deze jury dan zo vriendelijk en kunnen zij geen slechte punten van deze meisjes opnoemen, die ze ongetwijfeld allemaal wel hebben, zoals iedereen die heeft. Waarom kan dat niet? Omdat er met deze meisjes iets 'mis' is zoals de titel van deze verkiezing doet vermoeden. En deze meiden hebben het al zo zwaar en kunnen het echt niet aan als ze kritiek krijgen. Pardon?! Deze meiden doen toch mee aan een misverkiezing! Is het dan niet logisch dat er ook negatieve punten genoemd worden? Of ze nou in een rolstoel zitten of niet, het zijn geen van allen domme meiden en ze zijn zeker niet op hun mondje gevallen. Deze meiden kunnen de kritiek prima aan en kunnen zich goed genoeg verdedigen. Het lieve en zoetsappige geslijm van de jury had echt wel iets minder gemogen. Deze meiden zijn mooi van zichzelf en hoeven niet behandeld te worden alsof er iets 'mis' met ze is. Is er eigenlijk niet met ons allemaal wel iets mis? Neem bijvoorbeeld Holland Next Topmodel van 2007, Kim. Een bloedmooie meid, maar zij is slechthorend geworden door een ongeluk jaren geleden. Zij heeft dus eigenlijk ook een 'handicap' maar was de jury bij haar milder dan bij de andere meisjes? Nee, zeker niet. Kim kreeg ook flinke kritieken te horen van de jury. Waarom kan dat dan niet bij deze mis(s)verkiezing zo zijn? Stop met dat geslijm en ben eerlijk. Dat kan de mooie Reni, winnares van deze verkiezing best hebben hoor, net als al die andere zogenaamd 'gehandicapte' meiden!

De nachtmerrie van prinses Aurelia

Er was eens…. een jong prinsesje genaamd Aurelia dat verliefd werd op een knappe prins. Deze prins echter woonde al samen met een andere prinses, maar ondanks dat werd hij toch verliefd op prinses Aurelia. De liefde van deze twee was zo groot dat ze het niet konden tegen houden. Dit zorgde echter wel voor problemen want prinses Aurelia voelde zich heel erg schuldig tegenover de andere prinses. Dan besluit de prins plots te kiezen voor de andere prinses. Aurelia’s hart is gebroken. Ze huilt, en huilt en huilt en is doodongelukkig. Totdat de prins aan haar vraagt om vrienden te worden. Dat wil prinses Aurelia wel en langzaam komt ze over haar verdriet heen, hoewel de gevoelens nooit helemaal zullen verdwijnen.

Een aantal jaar later krijgt ze op een nacht krijgt een vreselijke nachtmerrie. Ze droomt dat ze de prins kwijt is, voorgoed. Ze krijgt het benauwd en weet niet wat ze moet doen. Hoe kan ze leven zonder hem? Ook al is hij niet haar ware droomprins, hij blijft een plekje in haar hart houden. Het gevoel hem kwijt te zijn beangstigd haar zo erg dat ze de volgende morgen nog steeds in paniek is. Was het echt? Of was het een nachtmerrie? Na een tijdje piekeren beseft ze dat ze het maar gedroomd heeft. Haar prins leeft nog en ze kan hem nog steeds zien wanneer ze wil. De prins heeft nog steeds zijn prinses, maar prinses Aurelia is al blij dat hij leeft. Ze beseft nu nog meer hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben op wie je kunt vertrouwen. Ook al is de liefde dan over en heeft prinses Aurelia haar prins op het witte paard nog niet gevonden, toch leeft zij nog lang en gelukkig…

De Kaukasische herdershonden

Er was eens... een eigenaar van twee Kaukasische herdershonden die zijn honden liet inslapen nadat deze honden twee fietsers zonder reden aanvielen.

In een klein onbenullig dorpje, niet ver van mijn eigen dorpje werden de twee honden uitgelaten door hun baasje. De slimme en vooral sterke herdershonden wisten te ontsnappen aan de vervelende riem waar ze altijd aan vast zitten en die hun de ruimte belet om te lopen waar ze willen. Ze zijn door het dolle heen dat ze eindelijk hun vrijheid hebben en weten niet goed wat ze ermee aan moeten. Dan zien ze plotseling twee fietsers voorbij komen. De honden zijn bang voor het gevaarlijke vaartuig dat hen steeds dichter nadert en zij besluiten voor zichzelf op te komen. Ze verdedigen zich door in het been van de vrouwelijke fietser te bijten. De andere fietser schrikt hiervan en stapt af om zijn vrouw te helpen. De honden zien in hem een dreiging, hij verdedigt zijn vrouw zoals de honden elkaar zouden verdedigen. Ook de mannelijke fietser wordt gebeten door de hond. Nu is het gevaar geweken denken de honden... Dan komen er plots mannen in vreemde pakken tevoorschijn die met een vreemd apparaat in hun handen richten op de honden. KNAL! de honden worden nog wilder en rennen door elkaar heen, niet wetend waar ze naartoe moeten. Waren ze maar nooit ontsnapt aan hun veilige riempje, dan konden ze dadelijk weer in hun eigen vertrouwde hokje slapen. Dan zien ze een bekend gezicht, hun baasje! Hem vertrouwen ze het meest en dus laten ze zich vangen door hem in de hoop dat alles nu afgelopen is. Helaas voor de honden was het inderdaad afgelopen met hen. Dit avontuur betekende het einde van hun leven. De man liet zijn honden diezelfde dag nog inslapen en de fietsers en de politieagenten leefden nog lang en gelukkig...

Dit verhaal las ik vanmorgen in de krant, alleen niet op deze manier geschreven natuurlijk. Als je het verhaal van mijn kant leest is het toch ineens een vreemde bedoening. Waarom laat de man deze onschuldige honden inslapen? Onschuldig zijn ze misschien niet helemaal, maar kun je die honden nu werkelijk beschuldigen van zo'n vreselijke misdaad dat daar de doodstraf op moet volgen? Hoevaak hoor je niet van zinloos geweld. Mensen worden in elkaar geslagen in de kroeg of gewoon op straat, op klaarlichte dag. Deze daders weten wat ze doen en zijn zich bewust van hun daden. Deze honden waren waarschijnlijk niet eens bewust van het feit dat ze iets vreselijks deden, zij wilden zichzelf gewoon verdedigen. Krijgen deze beesten geen tweede kans zoals criminelen in Nederland wel allemaal krijgen? Wordt er bij hen geen onderzoek gedaan naar wat er allemaal mis is met de opvoeding en wat voor psychische stoornissen ze hebben? Krijgen deze honden geen kans om terug in de maatschappij te komen en te leren van hun fouten? Nee, want het zijn honden en geen mensen. Als honden iets verkeerds doen is het meteen einde verhaal. Een tweede kans voor dieren zit er niet in. De fietsers die het is overkomen zijn misschien opgelucht. De eigenaar wellicht ook, hij is tenslotte aansprakelijk voor de daden van zijn huisdieren. Voor iedereen een happy end dus, behalve voor deze twee mooie Kaukasische herders...

Even voorstellen...

Nou dit is dus mijn nieuwe weblog... Ik ben erg benieuwd hoe lang ik het vol ga houden want eerder pogingen om een weblog bij te houden zijn reeds gestaakt. Maar een vriend van me heeft tegenwoordig een mooie weblog en nu kan ik natuurlijk niet achterblijven.

Zoals je in mijn profiel al kunt zien ben ik een beetje anders dan de rest van de wereld en dat bevalt me eigenlijk prima. Ik ben niet het standaard type leuk, spontaan, stappen, zuipen etc. Op dat leuke na dan want dat ben ik natuurlijk wel. Ik ben enorm impulsief en op de een of andere manier lijk ik blunders aan te trekken en kom ik altijd in rare situaties terecht, die natuurlijk weer voor leuke verhalen zorgen. Al met al is mijn leven nooit saai en dat wil ik door deze blog met iedereen gaan delen. Reacties zijn altijd meer dan welkom, discussies ook, daar houd ik van maar pas op want ik win altijd.