De zoektocht naar een prins

Er was eens een mooie prinses, genaamd Aurelia. Zij was op zoek was naar een leuke prins. Tot haar verbazing bleek, dat de echte charmante prinsen uitgestorven leken te zijn. Regelmatig kwam zij een leuke jongeman tegen maar telkens weer werd zij door hem teleurgesteld. Want prinses Aurelia wilde niet zomaar een man, ze wilde een echte prins. En daarom stelde zij ook hoge eisen aan een man. Ze wil een man die voor haar zorgt en haar beschermd, een man die laat merken dat hij haar leuk vindt, haar overlaadt met aandacht en moeite voor haar doet.

Maar de mannen lijken tegenwoordig niet meer op de galante prinsen van vroeger. Zijn zij bang geworden van de zelfstandige, feministische vrouwen? Of is het de schuld van The Pussycat Dolls die het liedje 'I don't need a man' geschreven lijken te hebben voor de single vrouw à la 2007 en daarmee de mannen afschrikken om nog ooit enige moeite te doen voor een vrouw? Waar zijn de mannen gebleven die een bos bloemen bezorgen bij de vrouw die zij lief hebben? Waar zijn de mannen gebleven die hun vriendin verrassen door ze onverwachts mee uit nemen? Welke mannen geven hun vriendin nog (gemeende) complimenten? Waar zijn de mannen gebleven die lieve berichtjes sturen en hun best doen zich uit te sloven voor hun vriendin, ook al kennen ze elkaar misschien al jaren?

Prinses Aurelia besloot om haar ogen goed open te houden en verschillende stelletjes te observeren om te kijken of de romantische man nog steeds bestaat. Haar eerste bevinding; meisje en jongen lopen op straat, zij sleept een koffer op wieltjes achter zich aan, ze heeft een rugzak op haar rug, haar handtas bungelt aan haar schouders. In haar hand (die ze op wonderbaarlijke wijze nog vrij had) twee flesjes drinken. Zwoegend en klungelend liep zij over straat. Prinses Aurelia kijkt een keer verbaasd op. Nee, deze man is zeker geen prins. Op naar het volgende stelletje.

Dan ziet zij een jongen en een meisje arm in arm lopen. Ah! Eindelijk een echte prins, denkt Aurelia. Wat zij echter niet zag, was de onverschillige uitdrukking van de jongen die tegelijkertijd naar zijn mp3-speler luisterde. Het meisje moest een andere kant op, ze namen afscheid van elkaar. Zij zwaaide nog naar hem maar meneer was allang niet meer geïnteresseerd, inmiddels had hij zijn ultra-hippe telefoon al uit zijn zak gehaald en was al zwaar verdiept in zijn ongetwijfeld ook hippe smsjes van zijn coole vrienden. Wat hij echter niet zag, was dat het meisje, terwijl zij zich nog omdraaide om naar hem te zwaaien, struikelde en zich flink bezeerde. Ze riep hem nog, maar hij had het te druk met zijn gsm. Ook geen prins dus...

Aurelia gaf de hoop al bijna op tot zij in de trein stapte terug naar haar kasteel. Een man en een vrouw stapte in de trein, de man stapte eerst in en draaide zich om naar de vrouw om haar hand te pakken en haar te helpen instappen. Prinses Aurelia besloot om bij deze mensen in de coupé te gaan zitten. Ze zag nog net hoe de man, de deur naar de coupé openhield voor de vrouw. Toen reed de trein door een tunnel. De vrouw keek wat angstig uit haar ogen, maar voordat zij goed en wel besefte dat ze in de tunnel waren, had de man de hand van de vrouw vastgepakt, omdat hij wist dat ze bang was. Prinses Aurelia was blij dat zij haar dag kon afsluiten met dit liefdesgeluk. Deze man leek verdacht veel op een prins! Zou er dan toch nog hoop zijn voor de vrouwen tegenwoordig, die wél een echte man willen, die wél willen dat hun man ze behandelt als een echte vrouw. In plaats van een man die hen onder het mom van de zogenaamde emancipatie behandelt als een van zijn maten of homies.

Blijkbaar bestaan ze wel, maar ze zijn erg zeldzaam. Aurelia besloot om de hoop nog niet helemaal op te geven en toch nog te wachten tot haar droomprins zich bij haar meldt. Het witte paard mag ie overigens thuis laten...

Zou er een echte prins zijn voor prinses Aurelia? Of gelooft zij te veel in sprookjes...?