Dopingcircus

Er was eens een grote groep fietsers die in Frankrijk drie weken lang enorme afstanden aflegden en daarbij verschillende bergen beklommen die voor de gemiddelde mens niet te doen zijn. Aan dit alles werd veel aandacht besteed door de media. Door verschillende dopinggevallen de afgelopen tijd waren de regels nog strenger en werd er nog meer gecontroleerd dan anders. De media was hier ook extra alert op en het leek wel of zij zelfs hoopten dat er weer een dopinggeval zou komen omdat dit zou zorgen voor extra kijkcijfers.

Wat dat betreft kan de (Franse) media zijn lol op. Het begon met Alexander Vinokoerov. De Kazach die na de media-hype rond Borat hoopte om Kazachstan een nieuw en positiever rolmodel te geven en de mensen een andere indruk van het land te geven. Positief werd het zeker, maar dan in een andere betekenis. De renner kwam positief uit de dopingtest. Kazachstan heeft nu definitief een slechte indruk achter gelaten op de rest van Europa en het kleine, onbekende land heeft voor de tweede keer een internationale mediahype gecreëerd. Maar we zullen niet te ver afdwalen, het sprookje ging tenslotte over ‘Vino’. De populaire renner viel in de eerste week van de Tour waarna hij een wonderbaarlijke wederopstanding had en op spectaculaire wijze de tijdrit won. Daarna volgde een nieuwe inzinking waarna hij weer ineens een goede dag had en een zware bergetappe wist te winnen. Dit is natuurlijk al bijzonder verdacht en de verdenkingen werden bevestigd door de positief bevonden bloedtest van Vino. Niet alleen Vino werd uit de Tour gezet maar de hele Astana-wielerploeg kon vertrekken.

Een dag later gebeurde hetzelfde met Cofidis, hoewel dit naar mijn mening toch een ander verhaal is. De Italiaan Cristian Moreni werd betrapt op het gebruik van testosteron. Hij gaf meteen toe dit zelf te hebben gedaan en hij vertelde hier veel spijt van te hebben. Toch moest de hele ploeg vertrekken. De arme renners van Cofidis moesten allemaal naar huis, terwijl zij hier niets mee te maken hebben en allemaal niets anders willen dan de Tour uitrijden. Deze droom wordt wreed verstoord door één dopinggeval in de ploeg. Dat Astana als gehele ploeg weg moest is iets begrijpelijker, deze ploeg was al in opspraak rond verschillende dopingzaken. En bovendien ontkent Vinokourov alles en sleept hij daarmee zijn hele ploeg mee in deze ellende.

Goed, nu mijn mening over dit hele circus. Kort samengevat; WAT EEN ONZIN!! Laat de renners toch allemaal lekker met rust. Door alle aandacht zo te richten op het dopinggebruik, op hysterische manier te controleren en te doen alsof de renners misdadigers zijn bereik je niets. Nu lijkt het alsof het wielrennen geen echte sport meer is en dat renners alleen maar zo goed presteren omdat ze doping gebruiken. Maar bedenk eens één ding; ook al zou ik, als gemiddeld mens, met een gemiddelde conditie nog zoveel doping nemen en bloed van weet ik veel wie toe laten dienen, dan nog zou ik niet half zo goed kunnen fietsen als een profrenner. Deze mannen zijn echt wel topatleten! Met of zonder doping, de prestaties van de renners zijn waanzinnig. Ik durf zelfs te zeggen dat ik denk, dat het merendeel van de wielrenners ooit doping heeft gebruikt, het nog steeds doet, of iemand kent die het doet. Natuurlijk geloof ik er ook heilig in dat er renners zijn die zonder doping al die zware bergetappes doorkomen en ook goede prestaties neerzetten. Als een renner zegt nooit doping te gebruiken moet je hem altijd geloven, want waar blijf je anders met je vertrouwen in de medemens? Maar is een renner eenmaal betrapt op doping maar blijft hij het ontkennen, dan valt hij wat mij betreft door de mand. Dan is de held niet langer een held meer maar een lafaard, een zwakkeling. Floyd Landis en Alexander Vinokourov zijn geen helden meer. Zij hoeven wat mij betreft nooit meer terug te keren in het peloton. Ivan Basso en Cristian Moreni blijven voor mij topwielrenners, zelfs met doping of poging tot doping.

Dan nog iets anders. Wat maakt het uit dat renners in 2002 of 2003 een keer doping hebben gebruikt dat nu naar buiten komt? We leven nu toch in 2007? We zijn bezig met de Tour de France. Als er nu, op dit moment, iemand betrapt wordt, moet hij streng worden gestraft, schorsing en een flinke boete, daar ben ik het helemaal mee eens. Je moet er vanuit kunnen gaan dat de renners die winnen, ook daadwerkelijk op eigen krachten winnen. De controles mogen wat mij betreft ook wel strenger. Niet alleen urine of alleen bloed, maar beiden controleren. Zodat ze er niet meer omheen kunnen. Maar als we nu ontdekken dat iemand vijf jaar geleden iets gebruikt heeft wat niet mag, waarom zouden we daar nu nog iets aan doen? Waarom zouden we daar überhaupt aandacht aan besteden? Dat maakt toch niet meer uit!

Verder denk ik dat de media een grote invloed heeft op heel het circus. Als er niet zoveel aandacht aan zou worden besteed, als de renners die iets gebruikt hebben niet meteen als crimineel gezien worden en helemaal de grond in geboord worden, ondanks de goede prestaties in het verleden, zou het een stuk minder worden. Het is net zoiets als wanneer je tegen een kind zegt dat het zoveel mag snoepen als hij wil. Als het mag is het niet interessant meer. Misschien werkt het zo ook wel met doping. Eén ding is zeker; de renners moeten meer met rust gelaten worden. Wordt er iemand gepakt? Prima, maar laat het verder rusten. Schrijf er niet een hele krant mee vol. Vraag niet aan alle andere renners wat ze er van vinden. Ga die jongen niet de grond inboren want ondanks dat blijft het een wielrenner met knappe prestaties en is het geen misdadiger!

Zo, hopelijk kunnen we nu weer allemaal lang en gelukkig leven.

Wordt (helaas) vervolgd….